Η Κατάρα του Millhaven

Το Παραλήρημα έχει πέσει σε μεγάλες ρούχλες. Ετοιμάζω κάτι δαιδαλώδη post εδώ και καιρό αλλά δεν προλαβαίνω ποτέ να τα ολοκληρώσω (το κακό είναι ότι τα περισσότερα τα ετοιμάζω μέσα στο μυαλό μου). Σήμερα λοιπόν μπήκα να ρίξω μια ματιά και μόλις είδα να φιγουράρει ακόμα το post της isobel με την λέξη «χριστουγ…» στον τίτλο, με έπιασε μαύρη απελπισία. Ανασύρω λοιπόν από τη δίνη του μυαλού μου το παρακάτω θέμα το οποίο το σκέφτομαι καμιά φορά.
Πώς διαλέξατε όλοι σας τα nickname σας? Θα σας πω εγώ και μετά θα μου πείτε κι εσείς. Η loretta είναι η ηρωίδα ενός τραγουδιού του Nick Cave, από το (λατρεμένο) album “Μurder Ballads”. Παραθέτω και το στίχο:

The Curse Of Millhaven

I live in a town called Millhaven

And it's small and it's mean and it's cold

But if you come around just as the sun goes down

You can watch the whole town turn to gold

It's around about then that I used to go a-roaming

Singing La la la la La la la lie

All God's children they all gotta die

My name is Loretta but I prefer Lottie

I'm closing in on my fifteenth year

And if you think you have seen a pair of eyes more greenT

hen you sure didn't see them around here

My hair is yellow and I'm always a-combing

La la la la La la la lie

Mama often told me we all got to die

You must have heard about The Curse Of Millhaven

How last Christmas Bill Blake's little boy didn't come home

They found him next week in One Mile Creek

His head bashed in and his pockets full of stones

Well, just imagine all the wailing and moaning

La la la la La la la lie

Even little Billy Blake's boy, he had to die

Then Professor O'Rye from Millhaven High

Found nailed to his door his prize-winning terrier

Then next day the old fool brought little Biko to school

And we all had to watch as he buried her

His eulogy to Biko had all the tears a-flowing

La la la la La la la lie

Even God's little creatures, they have to die

Our little town fell into a state of shock

A lot of people were saying things that made little sense

Then the next thing you know the head of Handyman Joe

Was found in the fountain of the Mayor's residence

Foul play can really get a small town going

La la la la La la la lie

Even God's children all have to die

Then, in a cruel twist of fate, old Mrs Colgate

Was stabbed but the job was not complete

The last thing she said before the cops pronounced her dead

Was, "My killer is Loretta and she lives across the street!"

Twenty cops burst through my door without even phoning

La la la la La la la lie

The young ones, the old ones, they all gotta die

Yes, it is I, Lottie. The Curse Of Millhaven

I've struck horror in the heart of this town

Like my eyes ain't green and my hair ain't yellow

It's more like the other way around

I gotta pretty little mouth underneath all the foaming

La la la la La la la lie

Sooner or later we all gotta die

Since I was no bigger than a weavil they've been saying I was evil

That if "bad" was a boot that I'd fit it

That I'm a wicked young lady, but I've been trying hard lately

O fuck it! I'm a monster! I admit it!

It makes me so mad my blood really starts a-going

La la la la La la la lie

Mama always told me that we all gotta die

Yeah, I drowned the Blakey kid, stabbed Mrs. Colgate, I admit

Did the handyman with his circular saw in his garden shed

But I never crucified little Biko, that was two junior high school

psychos

Stinky Bohoon and his friend with the pumpkin-sized head

I'll sing to the lot, now you got me going

La la la la La la la lie

All God's children have all gotta die

There were all the others, all our sisters and brothers

You assumed were accidents, best forgotten

Recall the children who broke through the ice on Lake Tahoo?

Everyone assumed the "Warning" signs had followed them to the

bottom

Well, they're underneath the house where I do quite a bit of stowing

La la la la La la la lie

Even twenty little children, they had to die

And the fire of '91 that razed the Bella Vista slum

There was the biggest shit-fight this country's ever seen

Insurance companies ruined, land lords getting sued

All cause of wee girl with a can of gasoline

Those flames really roared when the wind started blowing

La la la la La la la lie

Rich man, poor man, all got to die

Well I confessed to all these crimes and they put me on trial

I was laughing when they took me away

Off to the asylum in an old black Mariah

It ain't home, but you know, it's fucking better than jail

It ain't such bad old place to have a home in

La la la la La la la lie

All God's children they all gotta die

Now I got shrinks that will not rest with their endless Rorschach tests

I keep telling them they're out to get me

They ask me if I feel remorse and I answer, "Why of course!

There is so much more I could have done if they'd let me!"

So it's Rorschach and Prozac and everything is groovy

Singing La la la la La la la lie

All God's children they all have to die

La la la la La la la lie

I'm happy as a lark and everything is fineSinging

La la la la La la la lie

Yeah, everything is groovy and everything is fine

Singing La la la la La la la lie

All God's children they gotta die

-----------------------------------

words and music by Nick Cave

Εντάξει είναι λίγο μεγάλο, καλύτερα θα ήταν να το ακούγατε, αλλά αν δε βαρεθείτε και το διαβάσετε θα δείτε ότι είναι πολύ ωραία ιστορία (όπως και οι υπόλοιπες του δίσκου). Η loretta (που προτιμά το lottie) είναι 15 χρονών, με κίτρινα μαλλιά και πράσινα μάτια, και μένει σε μια μπουρουχοπόλη το Millhaven. La la la la la .

Εκεί στο Millhaven πλανάται ένα κακό γνωστό και ως «Η Κατάρα του Millhaven». Πέρσι τα Χριστούγεννα σου λέει, ο μικρός του Bill Blake δε γύρισε σπίτι. Τον βρήκαν μετά από μια βδομάδα στο One Mile Creek, το κεφάλι σμπαράλια και τις τσέπες γεμάτες πέτρες. Και να σου τα la la la la.

Και μετά ο καθηγητής O’ Rye βρήκε καρφωμένο στην πόρτα το βραβευμένο του τεριέ, Και όχι μόνο αλλά πήγε τον Biko την άλλη μέρα στο σχολείο και τους ανάγκασε να βλέπουν όσο το έθαβε. Σοκ στην πόλη και πριν καλά καλά τα χωνέψουν αυτά, βρέθηκε το κεφάλι του Handyman Joe μέσα στο σιντριβάνι του Δημαρχείου. Και ξανά μανά la la la la lie.

Και τότε, από ένα κακό γύρισμα της μοίρας, αυτή η τζατζόγρια η κυρία Colgate, βρέθηκε μαχαιρωμένη αλλά η δουλeιά δεν είχε τελειώσει και έτσι πρόλαβε να πει: «Δολοφόνος μου είναι η loretta και μένει απέναντι!». Είκοσι μπάτσοι μπούκαραν στο σπίτι της και ούτε καν τηλεφώνησαν πριν.
Ε ναι λοιπόν λέει η loretta, εγώ είμαι, η lottie, η Κατάρα του Millhaven, εγώ σκόρπισα τον τρόμο στην καρδιά της πόλης, εγώ η μικρή κι αθώα τα έκανα όλα. Έπνιξα το μικρό Blakey, μαχαίρωσα την Colgate, και το κεφάλι εγώ το έκοψα, αλλά ποτέ δεν σταύρωσα το Biko, το έκαναν δυο ψυχάκηδες από το γυμνάσιο: ο Sticky Bohoon και ο φίλος του, με το κεφάλι σε μέγεθος κολοκύθας. Αλλά είναι και άλλα που δεν τα ξέρετε, που τα νομίζατε ατυχήματα: τα είκοσι παιδάκια που πνίγηκαν στη λίμνη Tahoo όταν έσπασε ο πάγος και όλοι νόμιζαν πως οι πινακίδες “Warning” τους ακολούθησαν στο βυθό. Και η φωτιά του ’91, που ρήμαξε την Bella Vista, η μεγαλύτερη που έχει δει η πολιτεία, κατέστρεψε ασφαλιστικές, ε λοιπόν δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια πιτσιρίκα και ένα μπιτόνι βενζίνη. Οι φλόγες βρυχούνταν καθώς ο άνεμος δυνάμωνε.
Αυτά έχω να πω, τους λέει η loretta, τα ομολογώ. Γελούσε καθώς την πήγαιναν στο άσυλο, δεν είναι σαν το σπίτι αλλά είναι καλύτερα από φυλακή. Εκεί την πλάκωσαν στους ψυχίατρους που όταν τη ρωτούσαν αν έχει μετανιώσει αυτή απαντούσε «Μα γιατί! Πόσα ακόμα θα μπορούσα να είχα κάνει αν με είχαν αφήσει!». Και μετά την πλάκωσαν στα Prozac και ήταν groovy και όλα ήταν fine, έτσι κι αλλιώς sooner or later we all gotta die. La la la la la lie.
Έτσι λοιπόν εγώ είμαι loretta από το ’96, 10 χρόνια τώρα. Εσείς πως γίνατε αυτό που είστε?

Αφιέρωμα στα Χριστουγεννιάτικα Παίγνια

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες διαστάσεις της γιορτής των Χριστουγέννων είναι τα παιχνίδια. Δε εννοώ τα παιδικά παιχνίδια όμως, αλλά αυτά που παίζουν όλοι μαζί οι ενήλικες -κ μην πάει βρε κουτά ο νους σας στο πονηρό- σε ρεβεγιόν και λοιπές συναθροίσεις.

Χθες ένας φίλος μου έλεγε πότσο βαριέται σε όλες αυτές τις συναθροίσεις και πότσο άσκημα κανείς περνά εν γένει γιατί "πρέπει" να είσαι ευγενικός και να μιλάς με όλον τον ετερόκλητο κατά βάση κόσμο και πως αυτός άφού εξαντλήσει την ευγένεια και τη διάθεση του για κοινωνικοποίηση -που ούτως ή άλλως είναι εξαρχής μειωμένη- μετά εφάπτεται στο μπαρ, πίνει τον %^&* του, διασκεδάζει για λίγο κ μετά γίνεται ντίρλα βρίσκει έναν καναπέ-πολυθρόνα κ λουφάζει ή απλά τον κόβει γιατί δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της συνέχειας της βραδιάς.

Επίσης σημείωσε πότσο καλύτερα περνά κάποιος σε αυτές τις περιπτώσεις όταν βρίσκεται με το έτερόν ήμισυ -λες κ αυτό δεν υποτίθεται πως γενικά ισχύει- καθώς μπορεί είτε να γίνει αδιάκριτος και να χαμουρεύεται σε φάση φάτε μάτια ψάρια σε δημόσια θέα -φτου του- είτε γιατί στην τελευταία φάση της ντίρλας υπάρχει ένας πρόθυμος ώμος για να γύρεις!!!

Ας περάσουμε στο πώς κανείς περνά το βράδυ του αν τελικά το αποφασίσει να παραβρεθεί σε μια τέτοια εκδήλωση.

Κεφάλαιο 1ο - Χαρτοπαιξία

Τις προάλλες είδα στις ειδήσεις πως εξιχνιάστηκε ένα έγκλημα όπου τα θύμα -ξυλοκοπημένο μέχρι θανάτου σε ερημική τοποθεσία- εξόργισε "μέχρι θανάτου-του" τους συμπαίχτες του στα χαρτιά επειδή εγκατέλειψε το καρέ με χρέος...6 ευρώ!!!! Δεν υπερβάλλω καθόλου!!!

Ευτυχώς αυτά τα φαινόμενα ακόμα δεν έχουν γίνει κανόνας. Η συνήθης ψυχοσύνθεση των παικτών στα καρέ που έχω βρεθεί εγώ είναι τα εξής:

1)Ο GOD-damned, πνευματικός απόγονος της οικογένειας Μησοτάκη είναι ο από χέρι κ πόδι χαμένος της βραδιάς (όπως λέει κ ο lover-μάνος Beck "I'm a loser babe, so why don't you kill me").
Θα χάσει όπως και να χει.
Όλοι οι νόμοι των πιθανοτήτων αντρέπονται σε βάρος του, η φύσις κ η τράπουλα συνομωτούν κ όλοι το διασκεδάζουν, ακόμα κ ο ίδιος.
Ποντάρει λίγα; Χάνει. Πολλά; Guess what!
Φτάνει στο 20, η μάνα φέρνει 21.
Φέρνει 21; Η μάνα σηκώνει τη μπάνκα με 3 εφτάρια.
Είναι τελειωμένη υπόθεση!!!
Δανείζεται κ πάλι χάνει. Σε περίπτωση strip-pocker όλοι πια έχουν βαρεθεί να βλέπουν τα απόκρυφά του.

Εξαιρώντας την περίπτωση strip που δεν έχω παίξει είμαι ο κατά κανόνα loser όλων των χαρτοπαικτικών βραδιών.

2)Ο total-winner. Είναι το αντίθετο του GOD-damned. Είναι αυτό που όλοι οι παίκτες θα θελαν να είναι αλλά για κάποιο λόγο -που#$% κενονία- δεν τους κάθεται. Είναι σαν το γνωστό άτιμο παπί Γκαστόνε Ντακ που σκοντάφτει κ ουπς πέφτει πάνω σε 500ευρα ενώ εσύ σε μπανάνα κ μουχλιασμένη να ζέχνει.
Προφανώς το πως παίζει ουδεμία σημασία έχει αφού στο τέλος σηκώνει ό,τι υπάρχει. Στους δικούς μου κύκλους επειδή κανείς δεν είναι γύφτουλας την άλλη μέρα κερνάει τους υπόλοιπους κ ειδικά...ξέρετε ποιον!

3)Ο wannabe-total-winner. Αυτός έχει την πιο κατακριτέα συμπεριφορά στο καρέ. Προσπαθεί με πραγματική αγωνία να ποντάρει σωστά κ έξυπνα. Τον λούζει κρύος ιδρώτας όταν ρίχνει η μάνα. Όταν πιάσει κάποια λεφτά στα χέρια του παίζει υπερβολικά σφιχτά κ αμυντικά για να μην τα χάσει. δηλαδή παίζει για να κερδίσει και όχι για να παίξει. Επίσης πάντα εκείνη την ώρα θυμάται πως έχει αφήσει το φαί στο φούρνο που κινδυνεύει να καεί κ κάνει quit game. Αν χάσει κλαίγεται λες κ του φταιξαν οι συμπαίχτες του. Τσιπιές!!!

4)Ο τροχονόμος. Δεν τον ενδιαφέρει το αν θα χάσει ή θα κερδίσει. Δεν τον ενδιαφέρει ούτε πώς θα παίξει. Ο άνθρωπος αυτός είναι άρρωστος. Είναι εμμονικός με τα συστήματα κανόνων. Ξέρει τους κανόνες στην Πάρνηθα, στην Πάτρα, έξω, παντού κ ΕΠΙΜΕΝΕΙ να τηρούνται ΚΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑ. Έχει μνήμη ελέφαντα κ πάντα ξέρει ποιος αδίκησε ποιους με βάση ποιο σύστημα κανονισμών.


Κεφάλαιο 2ο - Μονόπολη

Άλλο ένα παιχνίδι από τα παιδικά μας χρόνια που αναβιώνει κάθε χρόνο τις άγιες μέρες. Για τον ενήλικα παρουσιάζει ενδιαφέρον με διαφορετικό τρόπο από ότι για τον μπόμπιρα καθώς τον βάζει στη διαδικασία του να σεβαστεί διάφορους κανόνες όπως οι υποθήκες που συνήθως χάριν απλούστευσης «δεν παίζονται».

Οι συγκρούσεις μεταξύ γιγάντων ή ο φουκαράς που φαλήρησε (από δήμαρχος κλητήρας) και φυσικά ο ρόλος-κλειδί της τράπεζας εκτός του ότι διασκεδάζουν εξοικειώνουν μικρούς και μεγάλους σε υγιέστερα μοντέλα οικονομικής συμπεριφοράς, καθώς οι αγοραπωλησίες ακινήτων και οι επενδύσεις στη μονόπολη βασίζονται στη λογική της αποταμίευσης, δηλαδή του διαθέσιμου χρηματικού ποσού του παίκτη, που δυστυχώς τείνει να αποτελέσει άγνωστη λέξη για μικρούς και μεγάλους.

Δεν είναι τυχαίο πως στην Αμερική ήδη κυκλοφορεί κ κάνει θραύση επιτραπέζιο παιχνίδι όπου οι παίκτες μπαίνουν σε εμπορικό κέντρο-ναό τύπου “the MALL” χωρίς μετρητά αλλά με πιστωτική κάρτα κ νικητής είναι αυτός που την χρεώνει περισσότερο!!! Τι πάει να πει εδώ ο ποιητής;


Επίσης κυκλοφορεί λέει κούκλα Barbie με πιστωτική κάρτα για το κοριτσάκι κ μηχάνημα ανάγνωσής της, ώστε να μάθουν τα παιδάκια τη χαρακτηριστική κίνηση στο μηχάνημα, συνοδευόμενο από εκπαιδευτικό βιντεάκι όπου τη Barbie την παίρνει τηλέφωνο μια φίλη της και της εξηγεί πώς χρησιμοποιείται μια πιστωτική κάρτα. Καλό;

Μήπως να μεταναστεύσω σε άλλον πλανήτη; Λέω, μήπως;

Ο ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ ΣΕ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ: Σεξουαλικά υπονούμενα κατευθείαν από το λιμάνι

PARENTAL ADVISORY EXPLICIT CONTENT

Κατά τη διάρκεια των μαθημάτων ιστιοπλοΐας για το δίπλωμα του σκίπερ, εγώ και ο kouk μάθαμε πολλές καινούριες λέξεις, που, εκτός των άλλων, μας ενέπνευσαν για νέες προσεγγίσεις στο sex talk. Νέες, άφθαρτες εκφράσεις συνετέθησαν (κάποιες από τους ίδιους τους δασκάλους της σχολής - τι σέξι σκίπερ θα ήτανε), που μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιήσει και ο στεριανός, αρκεί να ξέρει τις σημασίες κάποιων βασικών όρων.

Ας πούμε, παίρνω μούδα σημαίνει μαζεύω (τυλίγω στη μάτσα - μάτσα ίσον αυτό που χτύπησε τον Παπακαλιάτη και έπεσε στο αφρισμένο κύμα) το κάτω τμήμα του πανιού, για να μικρύνω την επιφάνειά του. Υπάρχουν δύο μούδες, η πρώτη (το πανί κονταίνει λίγο) και η δεύτερη (το πανί κονταίνει πολύ). Η ωραιότατη, λοιπόν, έκφραση

Μωρό μου, πάρε δεύτερη μούδα, μην αργείς

μπορεί να αντικαταστήσει το σύνηθες

Μωρό μου, σήκωσε τη φούστα σου μέχρι πάνω επιτέλους.

Ο επίτονος, τώρα, είναι το συρματόσχοινο που ενώνει την κορυφή του καταρτιού με την πρύμη. Κατά συνέπεια, αν πεις

Σκύψε, χέλι μου εσύ, να φανεί ο επίτονός σου

θα εννοείς

Σκύψε, πουλάδα μου, να φανεί το στρινγκάκι σου. (Στις προσφωνήσεις προσέχουμε να αντικαθιστούμε τα οικόσιτα ζώα με θαλάσσια, γιατί αλλιώς χαλάει η ατμόσφαιρα.)

Ας δούμε τώρα μερικές ακόμα τέτοιες εκφράσεις:

Λάσκα τα πανιά όλα τώρα, συναγρίδα μου! = Βγάλε τα ρούχα σου όλα τώρα, κανάρα μου!
Ε ρε σπινακόξυλο που σου χρειάζεται. = Ε ρε πούτσος που σου χρειάζεται (το σπινακόξυλο είναι ένα μακρύ παλούκι που έχει διάφορες χρήσεις στο σκάφος - μία από αυτές μπορεί να είναι η προϋπονοηθείσα).
Πάμε για τακ. = Έλα να γυρίσουμε από την άλλη, δε λέει πια αυτή η στάση (τακ είναι όταν στρίβουμε το τιμόνι 90 μοίρες και δεχόμαστε τον άνεμο από την αντίθετη πλευρά από πριν)
Φέρμαρέ τα όλα, σκότες, μαντάρια, μην το φοβάσαι - άουτς. = Σφίξε όλα τα σχοινιά με τα οποία με έχεις δεμένη στα κάγκελα του κρεβατιού, μην το φοβάσαι - άουτς (πάντα καντηλίτσα οι κόμποι).
Καπετάνιε μου, μάινα, προσαράξαμε! = Γαμιά μου, σταμάτα να σπρώχνεις, πιάσαμε πάτο!
Έλα από την πρύμη να κάνεις λίγο τιμόνι. = Πάρε με λιγάκι από πίσω να νιώσεις πασάς / Σειρά σου να με πάρεις λιγάκι.
Πού είναι το πορτούζι; = Πού είναι η παρτούζα; (Πορτούζι είναι ο κρίκος στο πανί όπου δένει το σχοινί.)
Παναγιά μου, όταν βλέπω αυτό το τόσο ψηλό κατάρτι να κουνιέται έτσι με πιάνει ναυτία. = Παναγιά μου, όταν νιώθω αυτό τον τεράστιο πούτσο να τινάζεται έτσι μέσα στο στόμα μου, νομίζω ότι θα πνιγώ (χα! να που τα θαλασσινά ρήματα είναι στην καθημερινότητά μας).
Σήκω, καύλα μου, από την κουβέρτα, πάμε μέσα, στην κουζίνα. = Σήκω, καύλα μου, από την κουβέρτα, πάμε μέσα, στην κουζίνα (εδώ ο κόσμος της θάλασσας ταυτίζεται πλήρως με αυτόν της στεριάς).

Με το ναυτικό λεξιλόγιο μπορούν επίσης να σχηματιστούν ευφάνταστες εκφράσεις με τη σημασία των: Την κουνάει την αχλαδιά, το κανελώνει το γαλακτομπούρεκο κτλ. (είτε με γκέι απόχρωση είτε όχι). Παραδείγματα:

Το τσουλάει το βαγονάκι.
Τη διπλώνει τη μαΐστρα.
Τη δουλεύει τη μανέλα.
Το τριμάρει το μπαλόνι.
Τη γυρίζει την προπέλα.
Τη βιράρει την καδένα.
Το τεντώνει το γραντί.
Το στροφάρει το βιντσιρέλο.
Τον φουσκώνει το φλόκο.
Τον σιγουρεύει το σταυρό.

Παρακαλώ τον kouk ή όποιον άλλον έχει να προσθέσει κάποια όμορφη και χρήσιμη έκφραση να το πράξει. Διότι τα σεξουαλικά υπονοούμενα είναι σαν τις θάλασσες: δεν έχουν τέλος.

I gave myself to sin, again

Είναι η αγαπημένη μου μπάντα στο γκόσμο. Και όσα κολλήματα κι αν περάσω κατά καιρούς, αυτό δεν αλλάζει. Από τις ονειρεμένες μελωδίες τους μέχρι το υπέροχο artwork και από τα αιθέρια φωνητικά μέχρι τους touching στίχους. Όλα μ’ αρέσουν, όλα. Βγάζουν καινούριο δίσκο και χθες τον κατέβασα γιατί ανυπομονούσα να ακούς τα καινούρια κομμάτια. Δε σου κρύβω ότι στην αρχή ξενέρωσα λίγο. Όχι πως τα κομμάτια δεν ήταν ωραία, αλλά να.. δεν ήταν belle! Δυο από αυτά θυμίζουν ακράδαντα t-rex, ένα άλλο hefner και ακόμη ένα blur (στα δικά μου αυτιά). Αλλά δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Κάτι άλλο είχε αλλάξει στον ήχο τους. Τελικά την απάντηση έδωσε ο fu ως master of the masters σε τέτοια θέματα. Όπως και στον προηγούμενο δίσκο, αλλά τώρα ακόμα περισσότερο, ο ήχος τους έχει γίνει πάρα πολύ καθαρός και διαυγής. Αν με εννοείτε. Είναι αυτό το touch που δίνει ο παραγωγός. Και οι belle άλλαξαν πάλι παραγωγό και πλέον δεν ακούγονται σαν να παίζουν στην κρεβατοκάμαρα τους, αλλά σε ένα πλήρως εξοπλισμένο στούντιο. Χάθηκαν οι ψίθυροι πριν τα τραγούδια, ο ήχος από τα ματζατζάρια των ντραμς (μπακέτες? Ή αυτό είναι το ψωμί? μπαγκέτες?) που χτυπούν μεταξύ τους πριν μπουν οι κιθάρες, η αίσθηση ότι παίζουν στην κουζίνα. Χάθηκε η μαγεία.
Η εξέλιξη είναι κάτι αναπόφευκτο και πρέπει να υπάρχει. Νομίζω τελικά πως κάθε μεγάλη μπάντα μπορεί να βγάλει μέχρι 3 κορυφαίους δίσκους (Tigermilk, If you're feeling sinister, The boy with the Arab Strap). Μετά ή θα μείνει στάσιμη και θα κουράσει (καλό αλλά μια από τα ίδια), ή θα αλλάξει και θα προκαλέσει ποίκιλλες αντιδράσεις (βλ. Radiohead). H’ απλά θα κάνει ένα βήμα παραπάνω αλλά δε θα είναι ποτέ η ίδια και θα αφήσει μια αίσθηση μελαγχολίας στους θαυμαστές της. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους dEUS και το pocket revolution – καλό αλλά δεν είναι dEUS. Μερικές φορές όταν χάνεται ο ερασιτεχνισμός είναι σαν να χάνεται και ο αυθορμητισμός.
Πάντως οι belle μετά την πέμπτη ακρόαση δικαιώνονται. Ο δίσκος είναι πολύ πολύ καλός αν και δεν περιέχει ένα dog on wheels. Σίγουρα πάντως δεν απογοητεύει. Κι ας είναι τόσο καθαρός. Ελπίζω να μας θυμηθούν μετά την περιοδεία στην Αμερική και στο live να έχουν κρατήσει κάτι από τον παλιό βρώμικο ήχο.

Ο ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ ΣΕ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ: Ο σκίπερ-πειρασμός

Περιμένοντας τη μέρα που ο kouk και εγώ θα μάθουμε αν πήραμε τελικώς το πτυχίο θαλασσόλυκου και θαλασσολύκαινας αντίστοιχα, είπαμε ότι δεν πάει άλλο πια, πρέπει να γράψουμε το μεγάλο αφιέρωμα στον κόσμο της ιστιοπλοΐας, το οποίο οφείλουμε στην μπλογκερική μας ιδιότητα, στο οξύ μάτι μας και στην επιθυμία της αρχιμπλόγκερ και υποδείγματος παραληρηματία isobel. Ξεκινάω λοιπόν εγώ το χιουτζ πρότζεκτ, επιλέγοντας να γράψω για (τι άλλο;) το νούμερο ένα αντικείμενο πόθου του Τουρκολίμανου και πασών των θαλασσών: τον Στρούζα (εδώ σκάει ένα μπανεράκι με καρδούλες, φιλάκια κτλ.

Το φόντο του μπανερακίου όμως δεν είναι κόκκινο του πάθους ή ροζ του έρωτα, αλλά μπλε της ΤΙΜ, σπόνσορα του σκάφους με το οποίο ο Στρούζας θαλασσοδέρνεται στα ράλι Αιγαίου - ναι, εδώ κλείνει η παρένθεση). Ο Στρούζας, λοιπόν, καπετάνιος του ΤΙΜ-ΖΑΝΤΙΝΟ, δεν είναι ο οιοσδήποτε καπετάνιος. Δεν είναι ο βλοσυρός ναυτικός που ξέρει πολλά, αλλά λέει λίγα. Δεν είναι ο καταπονημένος, γκριζομάλλης θαλασσόλυκος με το τσακισμένο από το αλάτι δέρμα και τη βαριά ανάσα απ' τα τσιγάρα (αυτός είναι άλλος - θα σας πει ο kouk). Είναι μεν γκριζομάλλης, αλλά με την καλή έννοια. Και το δερματάκι του όμως κάθε άλλο παρά τσακισμένο είναι, σε πείσμα των 50-60 του χρόνων (δεν έχω δει ταυτότητα - ακόμα), διότι βάζει κρεμούλα ενυδατική έπειτα από κάθε πλεύση. Βεβαίως. Και έτσι έχει το τέλειο δέρμα (έχω και μια ψύχωση εγώ με το δέρμα στους άντρες), λείο, απαλό, αρυτίδωτο και στην απόλυτα επιθυμητή απόχρωση του ηλιοκαμένου που κοκκινίζει, όχι που κιτρινίζει. Επειδή δηλαδή, σου λέει, ζεις μέσα στη θάλασσα, πρέπει να αφήνεις το κύμα να σου μαστιγώνει το φρεσκοξυρισμένο μάγουλο και να σου το κάνει τραχύ σαν σμυριδόχαρτο; Απάντηση: όχι! Και το αυτό συμβουλεύει τους μαθητές του: «Όταν πάτε σπίτια σας, να πλένετε το πρόσωπό σας με γλυκό νερό και να βάζετε μια καλή ενυδατική». Αυτό θα πει (φίλες και φίλοι, όπως θα έλεγε και η isobel) δάσκαλος. Συνδυάζει γνώσεις πολύπειρου κυβερνήτου και beauty editor με μεταδοτικότητα. (Συνδυάζει βέβαια και πολλά άλλα, που θα δούμε αργότερα.)

'Οσο για το κάπνισμα, στη στιβαρή του παλάμη δεν έχουν θέση τίποτα Άσσος άφιλτρα, αλλά τα κλασάτα πουράκια Mehari's. Καμία σχέση με Κοχίμπες και Μοντεχρήστους, που τα έμαθες από τη στήλη «πούρο», στα περιοδικά για τον άντρα που χρειάζεται να προσπαθήσει ανελέητα. Αυτά, παιδί μου, τα έχουν τα αεροδρόμια!

Ο Στρούζας είναι στιλάτος. Εκεί που άλλοι σκίπερ φοράνε κάτι ασουλούπωτες νιτσεράδες και παπούτσια τύπου Timberland, τα οποία, εκτός από ξεπερασμένα για το άουτφιτ του ιστιοπλόου του 21ου αιώνα, είναι και φθαρμένα, καθότι πενταετίας και βάλε, ε, ο Στρούζας φοράει τη νιτσεράδα τελευταίο μοντέλο της συλλογής φθινόπωρο 05 - χειμώνας 06, σε ψαγμένα χρώματα και όχι προβλέψιμα κόκκινα που-βγάζουν-μάτι ή τόταλ καναρινί, συνδυασμένη με το σωστό τζόκεϊ καπέλο, και αδιάβροχες μαύρες μπότες ιστιοπλοΐας έξω από το παντελόνι, που ευχαρίστως ο οίκος YSL με τον Τομ Φορντ θα έδειχνε στις πασαρέλες. Σε αυτό το λουκ τώρα πρόσθεσε τη λαμπερή επιδερμίδα που λέγαμε πριν, τους γκρίζους κροτάφους που ξεπροβάλλουν αυθάδικα κάτω από το τζόκεϊ κι ένα συνεφάκι καπνού να αποχωρίζεται απρόθυμα τα μισάνοιχτα χείλη του, καθώς το βαθύ του βλέμμα συναντάει τον αινιγματικό ορίζοντα ζητώντας πληροφορίες για τον καιρό του Σου-Κου...

Απ' ό,τι βλέπω, το ποστ αυτό τραβάει σε μάκρος, αλλά τι να γίνει, Στρούζας είναι αυτός, μπορεί να παρασύρει μια γυναίκα ακόμα κι αν βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά της.

Και το ξέρει καλά ότι μπορεί να την παρασύρει. Γνωρίζει το γκελ που κάνει σε όλες ανεξαιρέτως τις ηλικίες και το αξιοποιεί δεόντως. Απόδειξη; Είναι ο μοναδικός καπετάνιος στας Ευρώπας που έχει πλήρωμα μόνο γυναίκες. Ε ναι, λοιπόν, το ΤΙΜ ΖΑΝΤΙΝΟ ταξιδεύει έχοντας μέσα στην καμπίνα βουνά από εφεδρικά σουτιέν, πακέτα με σερβιέτες και νεσεσέρ με κρέμες (καλά, τέτοια έχει και ο Στρούζας). Η λέξη «πιτζάμα» είναι άγνωστη στο πλήρωμα και αντικαθίσταται από τη λέξη «lingerie», κι ας λέει ο μάστερ του ΠΟΙΑΘ ότι τα κορίτσια του φοράνε πιτζάμες τα βράδια και δεν έχει χαρεί το μάτι του - απλώς είναι διακριτικός και δε θέλει να τις εκθέσει. Και αυτό είναι το μεγάλο του ατού: δεν είναι λιγούρι ο άνθρωπος, απ' αυτούς που θέλουν να σε ρίξουν στην κουβέρτα για να μη χαλάσουν την αναλογία «μία κατάκτηση ανά δέκα μίλια». Τσου τσου. Είναι αυτός που θα σε ρίξει στην κουβέρτα επειδή ξέρει ότι μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένη. Και φυσικά ξέρει τη μέθοδο τη σωστή: δε θα σε πιάσει στο μπίρι μπίρι και στο απροκάλυπτο ψηστήρι. Ούτε φυσικά θα κάνει το μέγα λάθος των κομπλεξικών να σε αγνοήσει για να τρέξεις πίσω του και λοιπές αντι-ναυτικές μπούρδες. Θα δουλέψει ζεστό χαιρετισμό, αστειάκι («μουδαρισμένη ήρθατε σήμερα, δεσποινίς» ίσως πει αν φοράς μίνι), βλέμμα μάτι με μάτι, χειραψία σφιχτή και με διάρκεια σε περιπτώσεις τύπου «καλή χρονιά», ΚΑΙ (σε αυτό το σημείο πέφτουν και οι εναλλακτικές γκόμενες) λεπτό αυτοσαρκασμό του ρόλου του ως γόη. Ο άνθρωπος είναι μάστερ. Τι λέω, γαμάστερ. Το αρσενικό ανάλογο της Marie Claire (ένας άντρας με πάθος: αυτός). Πώς νομίζεις ότι μας εξήγησε τι είναι η απόγειος αύρα; Έκανε διάγραμμα; Όχι. Έδειξε διαφάνεια; Όχι. Στάθηκε όρθιος και ξεκίνησε ως εξής: «Λοιπόν, υποθέστε ότι απέναντί μου έχω ψυχρό άνεμο και εγώ είμαι ο θερμός άνεμος. Ο θερμός, έτσι;». Και όποια κατάλαβε κατάλαβε (όλες).

Στο μεταξύ, είναι και σούπερ inspiring δάσκαλος και έχει γράψει τη βίβλο των ιστιοπλόων στα ελληνικά, για να μην πω για τις σπουδές κόντρα σπουδών στη Σκοτία, που, όσο να 'ναι, χαρίζουν. Μιλάμε για κοσμοπολίτικο προφίλ. Μιλάμε για το άσμα «ο πενηντάρης είν' ένας νέος της εποχής» σε εκδοχή τάνγκο. Μιλάμε για το μαγνητικό Βορρά αυτοπροσώπως. Απόδειξη: Όταν τηλεφώνησα τη φίλη μου τη Ν., που πήρε δίπλωμα σκίπερ τέσσερα χρόνια πριν, εκτυλίχθηκε μεταξύ μας ο εξής διάλογος:

Εγώ: Α, δε σου 'πα, κάνω ιστιοπλοΐα.
Αυτή: Πού;
Εγώ: Στον ΠΟΙΑΘ.
Αυτή: ΑΑΑΑΑΑΑΧ!!! ΜΕ ΤΟ ΣΤΡΟΥΖΑ;;;

Ο διάλογος όμως είχε και συνέχεια:

Εγώ: Θέλω να μου φερμάρει το μπαλαντσίνι [σημ.: το ποστ με τα υπονοούμενα ετοιμάζεται].
Αυτή: Δεν ξέρω αν θα το πετύχεις, γιατί τελικά μου φαίνεται ότι δεν έχει γούστο στις γυναίκες.
Εγώ: Αλήθεια; Πού το ξέρεις;
Αυτή: Τον είδα μια μέρα στο Kitchen Bar με μια τριαντάρα που της φαινότανε.

Όταν οι γυναίκες μεταμορφώνονται σε κότες (και επινοούν τέτοιες θεϊκές ατάκες), καταλαβαίνεις ότι ποσώς είναι του πεταματού ο κόκορας. Και όταν βρεις τον καλό τον κόκορα, κάνεις τα πάντα - και σφουγγαρίζεις. Ρώτα και τις ιστιοπλόες του ΖΑΝΤΙΝΟ. Μ' έναν κουβά κι ένα σφουγγάρι παλεύουν μονίμως στο σκάφος, πεσμένες στα τέσσερα και με το Στρούζα από πάνω τους να τους δίνει οδηγίες. Αλλά (προσωπική μου άποψη), εδώ που τα λέμε, είναι λιγάκι ξενέρωτες οι τωρινές Στρουζίτες, γιατί, OK το γονάτισμα και το τρίψιμο, αλλά δεν είδα εγώ καμία να το ζητάει το σούρσιμο από το μαλλί. Δεν κατέχει από υποταγή η σύγχρονη γυναίκα, ρε παιδί μου. Τέλος πάντων, αυτό είναι άλλο ποστ. Κο κο κο.

Όπως κατάλαβες, μπορώ να γράφω ατελείωτες ώρες, αλλά σταματώ εδώ, γιατί το ποστ αυτό έχει καταντήσει επιστολή πάθους. Άλλωστε δε θέλω να σε δελεάσω άλλο πια, γιατί Ο ΣΤΡΟΥΖΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ!

And a funky new year

Κανονικά δεν πρέπει να εκθέτεις τους φίλους σου, αλλά όταν οι φίλοι σου είναι τέτοια νούμερα, δε μπορείς να κάνεις διαφορετικά.




Τα λόγια είναι περιττά που λέει και η Μαρινέλλα κι εγώ δε μπορώ να δείξω πρόσωπα. Κάπως έτσι ήταν πάντως.