Ο Αrthur, η Mary και τα New Year's Resolutions

Όταν πήγαινα πέμπτη δημοτικού, στα αγγλικά ήμουν στην τρίτη κανονική. Εκείνη λοιπόν τη χρονιά καθώς και την επόμενη η miss Emily στα αγγλικά μας έκανε ένα βιβλίο σε συνέχειες το οποίο δε θυμάμαι πώς ακριβώς το έλεγαν αλλά φοριόταν πάρα πολύ στα φροντιστήρια εκείνη την περίοδο κ plz αν το θυμάστε να μου το πείτε. Είχε υπόθεση και πολύ σασπένς!!!

Οι 2 κεντρικοί ήρωες ήταν ο Arthur και η Mary. Ο Arthur αν δεν απατώμαι ήταν υπάλληλος σε κάποια βιβλιοθήκη, κλασσικός κοκκινοτρίχης άγγλος με φακίδες, μη φαντάζεστε τώρα κανά μωρό ιδιαίτερα hot, μάλλον προς το not θα τον χαρακτήριζα, ψηλός και αδύνατος, ντυμένος με τριμμένα από τη χρήση κατά βάση άπλυτα τζην κ καμπάνες, ωστότσο απόλυτα συγχρονισμένος στη ζωή του με την ώρα του τσαγιού, μίζερος αλλά ταυτόχρονα αρκετά loser για να ανέβει στην εκτιμησή μου σε ασυνείδητο επίπεδο από τότε που ήμανε ακόμα παιδάκι -είδε ο γύφτος τη γενιά του- καθώς μπεκρούλιαζε με την πρώτη ευκαιρία και γενικά ρεμάλιαζε στις παμπ μέχρι να τον διώξουν -στο ellada θα λέγαμε μέχρι πρωίας.

O Arthur ήτανε αιωνίως in love με τη Mary η οποία φυσικά δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα. Γενικά ήταν απάλευτος τυπάκος κ προσπαθούσε να καταστρώσει διάφορα τύπου-loser-πάντα σχέδια δράσης για να της πιάσει κουβέντα και να κάνει o φουκαράς draw attention και ένα καλό first impression, τα οποία φυσικά αποτύγχαναν όλα παταγωδώς προς τεράστια άλλοτε απογοήτευση και άλλοτε διασκέδαση του παιδικού αναγνωστικού κοινού.

H Μary ήτανε ξανθιά, πολύ αδύνατη και όμορφη αγγλιδούλα κ αυτή με τις καμπάνες της και τα τζινάκια της. Δε θυμάμαι άλλες λεπτομέρειες για τη ζωή της εκτός από το γεγονός πως είχε ένα όμορφο κ τακτοποημένο σπίτι σε αντίθεση φυσικά με την τρώγλη-γιάφκα του Arthur.

Κομπαρσιλίκια στο βιβλίο έκαναν 2 ακόμα ήρωες. Έπαιζε ο Bruce, λεφτάς αντίζηλος του Arthur ο οποίος αντικειμενικά ήτανε πολύ greek lover δλδ μελανούρι, με τη μαύρη τρίχα του στήθους να ξεπροβάλει από το μισάνοιχτο λαχούρι πουκάμισό του -βλέπετε ήταν της μοδός τότε το body hair-, επιδειξίας με το πορτοφόλι του και το κάμπριο σπορ αμάξι του -προς τεράστια ζήλια- ψώρα του Arthur- έβγαζε συχνά ραντεβού τη Mary προς απογοήτευση κ οργή του παιδικού φυσικά αναγνωστικού κοινού.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα lesson όπου είδε κ απόειδε ο Arthur πήγε σε μια παμπ ήπιε τον κώ%^ του και μετά αποφάσισε όπως ήτανε επαρκώς μεταξύ tipsy κ λιάρδας -κ μάλλον πιο κοντά στο δεύτερο- να πα να της τα ξεράσει όλα ο μαύρος. Προς κακή του τύχη βέβαια πέτυχε παρκαρισμένο το Bruce όξω από το σπίτι της λεγάμενης κ το σχεδιο πήρε πού&*.

Όπως είναι εξώφθαλμο η συνέχεια της βραδιάς διαδραματίστηκε σε 2 παράθυρα. Το μεν ζεύγος Mary-Bruce πήγανε σε ξενέρωτο-ρομαντικό ρεστοράν με κεράκια να χαλβαδιάζει ο μπήχτης παλιο-Bruce όσο τον έπαιρνε αλλά ευτυχώς -για όλους- το πρόσωπο δεν ενέδωσε. Το βιβλίο όπως είναι φυσικό εστίασε στο τι ακριβώς παρείγγειλαν και στους απαραίτητους διαλόγους με το γκαρσόνι. Από την άλλη ο Arthur επέστρεψε σε παμπ να πειραματιστεί με τις επιπτώσεις του ζύθου στην ψυχολογία και τη σωματική αντοχή του ανθρώπου, πότσο μάλλον του πακετωμένου και την επόμενη μέρα πήγε στη δουλειά με εμφανές hangover αλλά μην το κάνουμε κα θέμα γιατί δεν ήτανε δα κ η πρώτη φορά!

Κομπάρσος στο βιβλίο ήτανε και μια καστανή γεματούλα με σγουρά φουντωτά μαλλιά ονόματι Sheila -το έχω συγκρατήσει το όνομά της γιατί θυμάμαι με είχε εντυπωσιάσει ως weirdo- της οποίας δυστυχώς έχω λησμονήσει τα λοιπά στοιχεία. plz αν υπάρχει blogger που τα έχει συγκρατήσει ας με διαφωτίσει κ θα χρωστώ αιώνια ευγνωμοσύνη.

Για να μη σας αφήσω χωρίς δικαίωση πρέπει ξέρετε πως στο τέλος του δεύτερου βιβλίου η ερωτική εξομολόγηση έγινε με επιτυχία και το πρόσωπο ενέδωσε!!! Ακόμα θυμάμαι τη μέρα που κάναμε ανάγνωση τα εν λόγω κείμενα από το βιβλίο και την τρομάρα μου να μη μου ζητήσει η miss Εmily να κάνω ανάγνωση τον Arthur. Αλήθεια σας λέω σε ότι έχω ιερό -στο όνομα του τζατζίκη- θα έμενα σέκος από την τρομάρα και τη ντροπήηηηηηηηηηηη μου! Τέτοια ταύτιση με το δράμα των ηρώων!!!

Τέλος πάντων κα επειδή δικαιωματικά πια θα αναρωτιέστε γιατί κάθεστε και τα διαβάζετε όλα αυτά πρέπει να σας πω πως το χριστουγεννιάτικο lesson του δεύτερου βιβλίου ήτανε τα new years resolutions του ρημαδο-Arthur που λίγο πολύ ήτανε:
1. να του κάτσει η Mary με κάποιο τρόπο και
2. να ελαττώσει τα ξίδια.

Με αφορμή λοιπόν όλα αυτά θα σας πω και εγώ τη λίστα μου με τα όχι-και-τόσο προσωπικά new year's resolutions που δε με πειράζει να δημοσιοποιηθούν. Τα υπόλοιπα συγχωρέστε με τα κρατώ για πάρτη μου. Έχουμε και λέμε με τυχαία σειρά

• να ελαττώσω δραματικά έως να βγάλω από τη ζωή μου το τσιγάρο -πολύ θεά για να πεθάνει κ έτσι τστστστσ-


• να χάσω κανα κιλό ώστε να γίνω ακόμα πιο θεά γιατί έρχεται κ καλοκαίρι κ δε λέει-


• να ξεκινήσω επειγόντως κάποιου είδους σωματική άσκηση κατά προτίμηση μη ελληνικούς, βάρβαρους χορούς -γιατί είναι κάπως διασκεδαστικοί κ παράλληλα βοηθούν τη σκηνική παρουσία- και δευτερευόντως γυμναστήριο -κλαψ-γιατί παραέχω γίνει ζυμαρούλης -πλατς-


• να βελτιωθώ στην κατανόηση των μαθητών μου γιατί εκεί παίζει το 80% του παιχνιδιού


• να ξαναξεκινήσω μαθήματα με τη δική μου δασκάλα-


• να βάλω κάτω τους stifunko κ επιτέλους να γίνουμε υπερ-μπάντα όλων-των-εποχώνε 40 χρόνια επιτυχίες+έτσι-


• να κάνω επιτέλους το πολυπόθητο ταξιδάκι Ισπανία-Πορτογαλία ή στην Ισλανδία-


• να δω λίγο πιο ζεστά το ενδεχόμενο του να κάνω κανα μπάνιο αυτό το καλοκαίρι


• να σβήσω από τη λίστα των 100 πραγμάτων που πρέπει να κάνω οπωσδήποτε πριν τα κακαρώσω κανά 2 bullets και στα καπάκι να τα αντικαταστήσω με άλλα


• να κάνω ένα ταξιδάκι ως βουνό στο Μωάμεθ κ να πα να δω κάπου έξω τη λατρεμένη Μπγιορκ once again

Υ.Γ.1 Τα συγχαρητήριά μου στη miss Emily για την καταπληκτική επιλογή αυτού του μη ανιαρού και εντελώς διδακτικού από κάθε άποψη βιβλίου, δεν ξανάγινε!!!

Υ.Γ.2 Λατρεμένοι αναγνώστες, καλά να σας μπει το 6, σας στέλνω τις θερμότερες παραληρηματικές ευχές μου!!! Τα λέμε από του χρόνου!!! Deliria MUST-GO-ON&ON&ON&ON....

Αφίσσα Τσιγάρων: "NOT @ the Mall"

Μα τι κατάσταση είναι πια αυτή φίλες κ φίλοι;
Μαζοχισμός + μαλ@#$% στον υπέρτατο βαθμό
Ο διευθυντής μας ξαμόλησε για διακοπές χριστουγέννων εμάς τους αθηναίους από πέμπτη έτσι για να κάνει μια καλή χριστουγεννιάτικη πράξη -yes santa, i've been a good boy this year-
ενώ ο ίδιος κ ο εναπομείνας ντόπιος συνάδελφος θα παρέμεναν εκεί κ την παρασκευή να λένε τα κάλαντα με τα λουλούδια μας...

Mάλιστα με ξενέρωσαν πάλι είχαν δεν είχαν γιατί ο ντόπιος συνάδελφος στράβωσε που μας άφηνε εμάς να φύγουμε ο διευθυντής ενώ αυτόν όχι -να σημειωθεί ότι μένει σχετικά κοντά στο σκολείο-
ρε δε με χε@#$% λέω γω;
ζήτησα εγώ χάρη από κανένανε; θα στράβωνα εγώ αν μου έλεγαν να κάτσω κ παρασκευή;
δε μπορώ όμως να μη στραβώνω με όλες αυτές τις μαλ@#$%^ του δημοσίου όπου μπλέκεις σε περίεργες φάσεις θες δε θες
δλδ επεισόδιο πρώτο: ελληνικό δημόσιο
ο διεθυντής κάθεται κ το σκέφτεται για τον εαυτό του πως θα βαριόταν να ναι παρασκευή σκολείο κ σου λέει δεν τους διώχνω τώρα γω αυτούς να κάνω κ τον καλό στο santa?
επί της ουσίας η πραξη αυτή δεν είναι κ τότσο πολύ νόμιμη αλλά δε γα#$%^& ;

το ζήτημα είναι πως εγώ από μόνη μου δεν είχα καμιά κωλοσφιξούρα να παρανομήσω -γιατί είμαι κ ολίγον σπαζοχλαμπάνιας τώρα τελευταία- αλλά ούτε κ να δίνω την ευχαρίστηση σε κανέναν από δαύτους ότι μου κάνει χάρες -θα καταλάβετε το γιατί σε επόμενα posts-
πόσο μάλλον να δίνω κ το διακίωμα σε άλλους κ μη χειρότερα να νοιώθουν πως τους αδίκησα κ πως τους χρωστάω κ από πάνω!!!

στην αρχή μάλιστα έγινε η σκέψη να παν όλοι αυτοί μαζί εκκλησία αλλά τα παιδιά το ξέκοψαν
"no way" σου λεει κ σιγά μη κάτσω να σκάσω, θα κάνω κοπάνα και στο τέλος θα μου σβήσουν κ τις απουσίες όπως τότσες κ τότσες φορές σου λεει ο αλητάμπουρας κ κοροίδο είναι;
μάλιστα τα πιο μικρά ήρθαν κ με ρώτησαν και μένα αν θα τους συνοδέψω στην εκκλησία
μου φάνηκε τότσο μα τότσο αστείο ένα τέτοιο ενδεχόμενο

Για την ακρίβεια, φαντάστηκα τον ευατό μου σε εκείνη την αφίσσα διαφήμισης τσιγάρων στο δρόμο όπου σκέφτεται κ καλά η πανεμορφίδου πλην όμως καπνίστρια γκόμινα:
"φαίνομαι για τύπος που αγχώνεται;" ή "φαίνομαι να μην το απολαμβάνω;"

κ έτσι τους απαντώ: "φαίνομαι για τύπος που πάει συχνά εκκλησία;"
εκείνη τη μέρα μάλιστα είχα ντυθεί κ ψιλό-έντονα σε χρώματα , καμιά σχέση με την παραδοσιακή καθηγήτρια, κ αυτά μπήγουν τα γέλια κ να μου λένε "ε όχι, με τίποτα, μπουχαχα..."

επεισόδιο δεύτερο: τα πιτσιρίκια στην Αθήνα
ρώταγα λοιπόν τα πιτσιρίκια τι θα κάνουν στις διακοπές κ μου έλεγαν όλα
"θα πάμε αθήνα με γονείς"
σε συγγενείς ρώταγα εγώ φαί ποτό κ έτσι;
όχι να μου λένε θα πάμε MALL, καπάκι σινεμά Village World κ μετά Αllou Fun Park έτσι για να τους πάει λίγο το σκατό στην κάλτσα συμπλήρωσα νοερά

μα καλά που στα σκα@# εξαφανίστηκε το χριστουγεννιάτικο αίστημα;
πότσο αμερικανιά κ πότσο ακούλτουρη έχει καταντήσει η νεολαία μας;

πρόσφατα συνάδελφος συνόδεψε εκδρομή με πούλμαν γειτονικού σκολείου στην Αθήνα
αυτοί το μπαστάεδεψαν βέβαια το πρόγραμμά τους γιατί εκτός από Allou Fun Park κ Mall -the place to be πλέον αν είσαι πιτσιρίκι- τους πήγαν κ ένα Μουσείο Μπενάκη στο καινούριο κ ένα Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού για το ξεκάρφωμα -so yesterday & totally gay αν είσαι πιτσιρίκι-
με πήρε έντρομος ο χριστιανός από το πούλμαν να μου δηλώσει υπεύθυνα πως δεν την πάλευε άλλο από τα σκυλάδικα. Ήδη είχε ακούσει τα άπαντα του φοίβου -όπως έχει λεχθεί χαρακτηριστικά στο στρατό τι είναι αυτό το "απάντα καβάφη";- κ γενικά τα απάντα της μοντέρνας ελληνικής λαικοποπ δισκογραφίας κ δήλωνε έτοιμος να πατήσει για τον εαυτό του το κουμπί eject μέσα από το πούλμαν αρκεί μόνον να το έβρισκε

φανταστείτε κ πάλι πάντως πως ο βλαξ δεν εκτίμησα σοβαρά αυτά που άκουσα κ φαντάστηκα πως σε ένα βαθμό οι μαθητές υπερέβαλαν!!!
μα που να ξέρα, του κάκου

επεισόδιο τρίτο: έξω από το ναό

ξεκινώ με τα πολλά για αθήνα
με το που φτάνω άγιο στέφανο -μεγάααλη η χάρη του- τρελλό μποτιλιάρισμα
κάνω άμεσα την εκλογίκευση πως θα χει γίνει τροχαίο
πρώτη-δευτέρα, πρώτη-δευτέρα κανά μισάωρο αργότερα φτάνω λυκόβρυση, μα πουθενά πια το τροχαίο!!!!
άνοιξε η γης κ τους κατάπιε;
με τα πολλά μετά μισή ώρα διασταύρωση αττικής οδού: της που#$%^& το καγκελάκι, εκεί άρχισα να την ψυλιάζομαι τη φάση
μετά 10 λεπτά έξω από το Mall το παιδομάζομα, παναγί-τσα-τσα κ προστάτη αγιε μου τζατζίκη τι θάμα ήτανε τούτο;
χαμός στο δρόμο, χαμός στα πάρκινγκ, χαμός μέχρι κ στον προαστειακό -φαντάζομαι μετά τους ολυμπιακούς δεν θα το περιμένανε, στάνταρ θα τους ήρθε ξαφνικό-
αλλά ΕΚΕΙ, ακάθεκτος κ α-με-τα-νο-η-τος ο ελληνάρας στο να σηκώσει
ΝΑ... ΣΗ-ΚΩ-ΣΕΙ
ούτε εγώ στην πιο pathetic υπερκαταναλωτική ποταπή γυναικούλα version μου -πλησιάζει γιατί έρχονται οι εκπτώσεις- δεν κάνω πια έτσι
θα λεγε κλείνοντάς μας πονηρά το μάτι εδώ η αφίσσα των τσιγάρων:
"τη βρίσκω με το να ταλαιπωρούμαι", "τη βρίσκω όταν κάποιοι με κοροιδεύουν στα μούτρα μου κ θησαυρίζουν"

επεισόδιο τέταρτο: τότε που άνοιξε ο προηγούμενος ΝΑΟΣ

αυτή τη σουρεαλιστική κατάσταση είχα να την αντικρύσω από τη μέρα που άνοιξε το ΙΚΕΑ
δικαιολογώ όμως λίγο τον εαυτό μου γιατί 1) μένω αμαρτωλά κοντά κ 2) είναι τότσο φτηνά κάποια πράγματα εκεί μέσα που μου είναι υπεράνθρωπα δύσκολο το να μη σηκώσω!!!
έκανα λοιπόν το λάθος να πάω πρώτη μέρα εκεί
σκοτωμός στην είσοδο, σκοτωμός στην έξοδο, στη ζώνη φόρτωσης κ στο πάρκινγκ,
μια 12μελής ορχήστρα -ούτε ταινία του κουστουρίτσα να βλεπα- να παίζει ταγκό σε εορταστική ατμόσφαιρα στην είσοδο
γούρλωσα τα μάτια μου κ πονέσανε οι κοιλιακοί μου από τα γέλια

still α-με-τα-νό-η-τη τρομάρα μου στο να μπω κ μέσα
ομηρικοί οι καβγάδες για το ποια είδε πρώτη το ροζ τραπεζάκι
κρανίου τόπος με το out of stock σε αρκετά σημεία

τι να πεις; τα θυμάμαι κ συγχύζομαι!

επεισόδιο πέμπτο κ φαρμακερό: όχι κ εσύ B βρούτε!!!
έμαθα τις προάλλες πως μια φίλη αρχιτεκτόνισσα παρακαλώ στο επάγγελμα -θα τους κράξω ως συνομοταξία άλλη φορά όμως, τώρα βαριέμαι-
έβαλε άκουσον-άκουσον ξυπνητήρι 7 η ώρα για να είναι 8 η ώρα στο Mall
Η-ΜΑ-ΡΤΟΝ!!!
"μωρέ δεν πάμε καθόλου καλά μου φαίνεται τώρα τελευταία" θα πρεπε να λέει η γνωστή αφίσσα των τσιγάρων

η νύφη...ψόφησε

η isobel όμως όχι φίλες κ φίλοι bloggers
κάνω δυναμικό comeback στις γιορτές των χριστουγέννων κ θα σας πω για όλους κ για όλα!!!

χρόνια πολλά σε όλους και φυσικά "καλά να σας...μπει"

οι 2 τελευταίες εβδομάδες για εμένα ήταν απολύτως αποκαλυπτικές κ ίσως και να μου χρειαζόταν λιγάκι να πέσουν οι μάσκες και τα προσωπεία τόσο από πλευράς συναδέλφων όσο και από πλευράς των ίδιων των μαθητών μου... δε πειράζει που στενοχωρέθηκα γιατί τώρα πραγματικά ξέρω τι μου γίνεται κ ποιος είναι ποιος εκεί πέρα μέσα

αυτά όμως θα σας τα πω σιγά σιγά
χθες πήγα στη νύφη όμως δεν ξετρελάθηκα :-(
γιατί; εγώ έχω γνήσια παιδική ψυχή, όλα τα παραμυθάκια με αρέσουνε, κ ο Τιμ Μπάρτον γενικά με αρέσει ακόμα κ ο Σπίλμπεργκ εν γένει με αρέσει
εδω δας τι έφταιξε;
μπορω να εστιάσω τις ενστάσεις μου στο σενάριο
ας πούμε η λεπτομέρεια με τον ανταγωνιστή γαμπρό της ζωντανής νύφης που -ω οποία σύφτωσις γνώριζε κ την ψόφια ένα φεγγάρι- ήτανε totally αμερικανιά και totally προβλέψιμη
ΗΜΑΡΤΟΝ τιμ, σε έχω για καλύτερα εσένα
γενικά νομίζω επίσης πως η θλιμμένη ιστορία της ψόφιας νύφης θα μπορούσε να είναι πιο σφιχτή και πιο ενδιαφέρουσα

τέλος θέλω να κράξω κ λίγο τους αιθουσάρχες που επιλέγουν να παίζουν ταινίες με μουσική χωρίς να διαθέτουν το κατάλληλο ηχοσύστημα!!! γιατί κύριος; το κλασικό με τον καραμήτρο το ξέρετε;
εγώ θα το πω κ χε$%^&*: εκεί στο άστρον-λίπτον που είδα εγώ τη νύφη,ο ήχος sucked!!!

θα κλείσω το πρώτο μου αυτό εορταστικό post με 2 ντελιριακά μεν απολύτως πραγματικά δε θανατερά περιστατικά που έλαβαν χώρα στη γειτονιά μου στην αθήνα

-1-
κατά μήκος του ίδιου δρόμου ζουν στη μία μεριά ένας οικογενειάρχης που πεθαίνει κ δίπλα κολλητά ένας ελαφρώς round the bend (κοινώς έχει κόψει πέρα) κ ακριβώς στο απέναντι πεζοδρόμιο ένας γιατρός με την οικογένειά του
πεθαίνει λοιπόν ο οικογενειάρχης κ βγαίνει η οικκογένειά του εμφανώς σοκαρισμένη κ πακετωμένη στο μπαλκόνι όπου περιμένουν τα κοράκια να παραλάβουν το μακαρίτη από το σπίτι με δάκρυα στα μάτια,
η υπόλοιπη γειτονιά κλασικά βγαίνουν όλοι στα δικά τους μπαλκόνια άλλοι σοκαρισμένοι να συμπαρασταθούν στην οικογένεια του θανόντα (η οικογένεια του γιατρού) κ άλλοι (guess who?) απλά από μακάβρια περιέργεια κάνουν χάζι κ διασκεδάζουν με τα τεκταινόμενα -καταγράφοντας στη βάση δεδομένων ποιο μέλος της οικογένειας έκλαιγε κ πότσο με μετρητή βροχόπτωσης (1 point), ποιος φώναζε/ούρλιαζε (2 points), ποιος λιποθύμισε (12 points).
την ώρα λοιπόν που φτάνει η νεκροφόρα φωνάζει ο τρελός στο γιατρό μπροστά στην έκπληκτη οικογένεια:
-δόκτωρα; δόκτωρα;
-τι θες;
-ο χοντρός...ξεπέζεψε!!!


-2-
o ιδιοκτήτης του γραφείου τελετών της προηγούμενης ιστορίας πά να πιει ένα καφέ ο άνθρωπος στην πλατεία της περιοχής σε κλασικό καφενείο με τραπεζακια έξω στο πλακόστρωτο δίπλα στο σιντριβάνι.
ιδιοκτήτης ανταγωνιστικού καφενείου με τραπεζάκια επίσης στην πλατεία τον βλέπει κ φωνάζει ενώπιον όλων των παρευρισκομένων:
-κορακι; ε κοράκι;
ο άλλος τον αγνοει επειδικτικά αλλά ο πλατειάρχης δε μασά μία κ επαναμβάνει πιο δυνατά
-κορακι; ε κοράκι;
ο άλλος λοιπόν κρανιώνει κ δηλώνει υπεύθυνα
- εγώ εσένανε μια μέρα, θα σε ΝΤΥΣΩ!!!

Ζητείται ο καλλιτέχνης

Ποιός είσαι εσύ που φτιάχνεις αυτά τα υπέροχα graffiti? Κάθε φορά που ανακαλύπτω ένα καινούριο ενθουσιάζομαι. Αποφάσισα να τα φωτογραφήσω όλα. Εγώ έτσι ευχαριστιέμαι την τέχνη, και όχι βλέποντας σε gallery τζιν παντελόνια γεμισμένα με πίτουρο και σοκολατένια τουρκική χέστρα με κόκκινα σκατα (τα έχω δει όντως).

Μπράβο χίλιες φορές, κάτι τέτοια ομορφαίνουν την Αθήνα και σε κάνουν να χαίρεσαι τις βόλτες σου στο κέντρο. Είμαι θαυμάστρια - υποστηρίκτρια του καλλιτέχνη-μελισσάκι-playmobil.

Όξω σατανάδες

Αναφέρομαι φυσικα στους διαφημιστές - μουσικούς επιμελητές οι οποίοι αυτή τη φορά έβαλαν Ramones σε διαφήμιση πιστωτικής κάρτας. Τι άλλο θα δούμε - ή μάλλον θα ακούσουμε? Sonic Youth σε διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας? Pixies για στεγάστικό δάνειο? Θα γίνουν της μόδας τώρα οι Ραμόνες και θα λένε όλοι "καλύτεροι και από αυτούς που λέγανε το αϊ λαϊκ γιου γιε αϊ λαϊκ γιου γιουχουχου στη διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας, λες να είναι καινούριοι?"

Σας ευχαριστώ για τα τριαντάφυλλα

Άμα είσαι θΕΟΣ, όσα χρόνια κι αν περάσουν θα παραμείνεις θΕΟΣ.
Δυο συναυλίες είναι σίγουρα καλύτερες απο μια, αλλά και πάλι ήταν τόσο λίγο.

Όσοι ήσαστε εκεί, ξέρετε.

Ονειροκρίτης 2/12 - Οι φανταρογκόμενες

Το Σ-Κ που μας πέρασε ξεκινήσαμε μαζί με όλους τους νεοδιόριστους συναδέλφους μας μετά τη δουλειά να παρακολουθούμε ένα υποχρεωτικο -δλδ με απουσιολογιο κ απουσίες- επιμορφωτικό σεμινάριο. Το τι διαδραματίστηκε εκεί θα σας το γράψω σύντομα. Ήμουν τόσο ξενερωμένη στην ιδέα που να τι είδα ένα βράδυ πριν πάω.

Βγήκε λέει ένας νέος νόμος σύμφωνα με τον οποίο έπρεπε όλες οι γυναίκες να παν στρατό άμεσα θελανε δε θέλανε. Μας γραπώσανε λοιπόν όλες ένα πρωί από τις δουλειές μας κάτι κουστουμαρισμένοι, μας έχωσαν στα στάγερ κ μας πήγαν στα στρατόπεδα. Οι χώροι αυτοί ουδεμία σχέση δεν είχαν με τα παραδοσιακά στρατόπεδα. Ήταν για την ακρίβεια σα τεράστιους ξενώνες με κρεβατάκια-κουκέτες πάνω κάτω όπου είχαν φτάσει ήδη άπειρες στο πλήθος γκόμενες -το όνειρο του φαντάρου- άλλες ξενερωμένες, άλλες στραβωμένες να γκρινιάζουν, άλλες να μιλούν στα κινητό, να γελάν, να κλαίνε, καμμία πάντως δεν ήταν χαρούμενη. Μερικές μάλιστα έιχαν κολλήσει αφισσάκια στον τοίχο, ενώ καλά καλά ακόμα δεν είχαν φτάσει. Ενδυματολογικά επικρατούσε ποικιλία -καμμία σχέση με χακί- κυρίως φορούσαμε πιζάμες...

Όταν έφτασα στον κοιτώνα ήμουν σχεδόν πανικόβλητη με τη νέα αλλαγή στη ζωή μου κ για το πως θα επιβίωνα κ άρχισα εναγωνίως να αναζητώ την αδερφή μου -γιατί κ αυτή στάνταρ θα υπηρετούσε- ή τουλάχιστον καμμία φίλη. Δυστυχώς συναντούσα μόνο άγνωστες φάτσες ή μακρινές γνωστές όπου δεν άνοιγα παρτίδες.

Το ασύλληπτο touch αυτού του δωματίου ήταν ο τοίχος του. Έχετε δει ποτέ στο σινεμά κυρίως σε αστυνομικές ταινίες ή σήριαλ εκεί που ο μπάτσος ανακρίνει τον στριμωγμένο κακοποιό στο μπουντρούμι ενώ οι υπόλοιποι μπάτσοι -κ συνήθως μαζί κ ο βασικός προστατευόμενος μάρτυρας- βλέπουν κρυφά τι διαδραματίζεται μέσω παραθύρου στον πίσω τοίχο που στο επίμαχο δωμάτιο καταλήγει σε ψευτο-καθρέφτη;

Ε λοιπόν είδα πως ο κοιτώνας είχε ένα τέτοιο τεράστιο παράθυρο όπου βλέπαμε ένα γιγαντιαίο (gargantual είναι η κατάλληλη λέξη) σουπερ-μάρκετ γεμάτο πανικόβλητο κόσμο με τα καρότσια του ξεχειλισμένα να ψωνίζει!!! Το είχαν βάλει εκεί για να μην πάθουμε αμόκ λόγω συνδρόμου στέρησης στην υπερκατανάλωση καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας μας!!!! ΗΜΑΡΤΟΝ

Στη συνέχεια θυμάμαι σκηνές από τη βασική μου εκπαίδευση σε στίβους μάχης αποτελούμενους από φοβηχτερές ανεμόσκαλες άλλες μεταλλικές άλλες με σκοινί που ανέβαιναν σε τεράστια ύψη, έστριβαν κ κινούνταν αυτόματα μεν αλλά ακανόνιστα κ στο τέλος τους πήδαγες στο κενό -μερικές φορές κ με δεμένα τα μάτια- κ κατέληγες σε σκάμμα με άμμο. Παραδόξως όλες οι υπόλοιπες φανταρογκόμενες τα καταφέρναν αρκετά καλά σε όλα αυτά χωρίς άγχος ή τραυματισμούς, αλλά εμένα με έπιασε το υψοφοβικό μου κ είχα σκατοτρομάξει.

Αφήστε με να κοινηθώ, νυστάζω...