Παραλήρημα

Κυριακή, Νοεμβρίου 27, 2005

Με σκότωσες

Τις προάλλες δίδασκα Πολυμέσα στη Γ. Το μάθημα της ημέρας ήταν ο ψηφιοποιημένος ήχος κ τα πρότυπα mp3 κ MIDI. Για εισαγωγή κ κυρίως για να προσελκύσω το ενδιαφέρον τους -κάτι τέτοιο εν γένει επιτυγχάνεται μόνο με στριπτίζ του καθηγητή- τους έχω παέι CD από το σπίτι με μουσική ηλεκτρονική κε φτιαγμένη 100% στον υπολογιστή τύπου πριονοκορδέλα (kid606), με μουσικότητα αλλά ηλεκτρονική τύπου orbital κ φιάφορα είδη με φυσικά όργανα ηχογραφημένα (post, ethnik, κλπ).

Η μέθοδος προφανώς έπιασε κ τους εντυπωσίασα όντως. Γενικά σκάγανε μεταξύ τους περίεργα χαμογελάκια σε φάση "άτσα η κυρίιια" κ από ότι κατάλβα οι orbital ψιλο-άρεσαν...ήμουν τότσο χαρούμενη με όλο αυτό το σκηνικό μέχρι που κλασικά σηκώνεται διστακτικό χεράκι-απορία κ ρωτάει η μαθήτρια:
"κυρία, ξέρετε σαν τι είναι αυτό που ακούμε;"
λέω γω "ΟΧΙ"
"Εχετε πάει στη Βανδή;"
"ΟΧΙ!" με προσπάθεια να μη φανώ ενοχλημένη ή ξενερωμένη
"Ε να είναι σαν τα τραγούδια που βάζουν στα μπουζούκια πριν να βγει η φίρμα να τραγουδίσει"
"Με σκότωσες, lets drop the subject!!!"

Αυτά με την προσέλκυση του ενδιαφέροντος των μαθητών μου.
γενικά είναι απολύτως αλλεργικοί στην ηλεκτρική κιθάρα -εδώ που τα λέμε ώρες-ώρες μπορεί να μην έχουν κ τόσο άδικο, αυτό ήταν καφρίλα, sorry δεν το εννοώ-
καμμία επαφή με ηλεκτρονική μουσική ή έστω χαζο-dance
γνωρίζουν ωστότσο τα άπαντα του φοίβου, της έφης θώδη κ εν γένει όλα τα λαικά τρασο-χιτ. ενδεικτικά αναφέρω πως υπάρχει μαθητής που σταθερά σκάει στο γραφείο χωρία καν πρόφαση, μπαστακώνεται, με καρφώνει κ μουρμουράει:"εισ'αμάρτωλη, δε σε θέλλλλω πια".

Τις προάλλες τέλος πέρασα από την ιχθυόσκαλα να αγοράσω τίποτα γιατί λιμπίστηκα ψαράκι. Ε λοιπόν σας πληροφορώ πως οι ψαράδες είχαν βγάλει κασετοφωνάκι, ουζάκια κ ακούγανε SAKIS, σ'εχω ερωτευτεί!!!
Έπαθα πλάκα, πίστευα πως ένας ψαράς λόγω κουλτούρας κ επαγγέλματος το χρώσταγε στον εαυτό του κ στον κλάδο του τουλάχιστον να ακούει έναν Άκη Πάνου!!!
Τι να πεις, αλλάξανε οι καιροί

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Νοεμβρίου 24, 2005

The importance of being@home

Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι πως ΠΟΥΘΕΝΑ δεν είμαι @home.

Όταν είμαι Ματσατσούτσετς το σπίτι είναι κάπως πιο άδειο κ πιο κρύο απ’ ότι θα θελα κ με την καλή κ με την κακή έννοια. Λείπουν όλες οι ενοχλητικές παρεμβάσεις από μέλη της οικογένειας, λείπουν όμως κ τα άλλα πρόσωπα. Είναι σκληρή η μοναξιά!!! Πότσο μάλλον για έναν άνθρωπο που μέχρι πρότινως ήταν διαρκώς με τη φωτιά στον κώλο να γυρνάει όλη μέρα κ να χει το σπίτι του μόνο για ύπνο.

Ώρες-ώρες πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται εναλλακτικές διακόσμησης σε αυτό το σπιτάκι. Ακροβατώ χωρίς να καταλήγω ανάμεσα στο απόλυτo ποπ-χρωματιστό σπίτι κ την ψωνιά για το απόλυτο manga-japanese chic ψυχρό σπίτι. Τελικά μου φαίνεται πως το ΙΚΕΑ –casa bonita- κ το πορτοφόλι μου θα δώσουν μια random λύση.

Όταν γυρίζω στο πατρικό μου στην Αθήνα το δωμάτιό μου δεν είναι πια δωμάτιό μου. Τα περισσότερα έπιπλα κ πράγματα λείπουν κ το αισθάνομαι ξένο. Άσε που λόγω στενότητας χώρου κοιμόμαστε παρέα με την αδερφή μου στο διπλό των γονέων κ η μαμά -λόγω ανυπόφορου ροχαλητού σε καραντίνα- στο προηγουμένως δικό μου. Πέρα όμως από τις λεπτομέρειες η κυριότερη διαφορά είναι πως νοιώθω πλέον φιλοξενούμενο μέλος. Είμαι guest, όχι resident

Τέλος συχνά κατά το extended Σ-Κ φιλοξενούμαι σε εκείνον. Δεν μπορώ να πω, δεν έχω παράπονο. Αν κ μένει με οικογένεια υπάρχει ένα σχετικό privacy. Κανείς δε θα ενοχλήσει ακόμα κ χωρίς προειδοποίηση πως βρίσκομαι κ γω εκεί. Ωστότσο κ εκεί φιλοξενούμαι.

Που είναι το σπίτι μου;
Δεν ξέρω πώς να νοιώσω. Υπάρχει μια αβεβαιότητα, ώρες-ώρες κ αμηχανία. Νοιώθω κουρασμένη ή ελαφρώς εκνευρισμένη συχνά χωρίς να έχει γίνει κάτι συγκεκριμένο. Με τρώει ο κώλος μου. Κάτι μου φταίει.

Πώς θα καταπραύνω αυτά τα συμπτώματα; Μήπως είναι καθαρά ζήτημα χρόνου;

Στο δρόμο για το σπίτι

Θα πιαστώ από ένα παλιότερο post της φίλης Loretta που έλεγε για τους οδηγούς στην εθνική που έχουν όλοι μαζί έτσι μια σύμπνοια νταλικέρηδες, οδηγοί ΚΤΕΛ, ταρίφες κ τέλος οδηγοί ΙΧ σαν την αφεντιά μου.

Τις τελευταίες εβδομάδες πηγαινοέρχομαι τακτικότατα (τα Σ-Κ που συνήθως είναι σε extended version από Πέμπτη! –ααααχ Δημόσιο-) από το Ματσατσούτσετς που είμαι τώρα στο σπίτι μου στην Αθήνα. Εν γένει προσπαθώ να δράσω με ταχύτητα κ εξυπνάδα στο δρόμο προσπαθώντας βέβαια να μη σκοτωθώ κ φυσικά να μη σκοτώσω κιόλας!

ΔΕ μπορώ όμως να πω το ίδιο κ για κάποιους ντόπιους…
Τι ’ναι αυτοί ρε που$%^ μου;
Αμάσητοι.
Προσπέραση κανονικότατα σε συνδυασμό ανηφόρας με τυφλή στροφή σε απευθείας σύνδεση με Χορταρέα-κληρονομικό χάρισμα- γιατί το ΜΥΡΙΖΕΤΑΙ ο ντόπιος πριν προσπεράσει ότι δε θα του σκάσει η νταλίκα με τα μάρμαρα για την Κάρυστο από το άλλο ρεύμα να σχωρεθεί μια ώρα αρχύτερα.

Ιδιαίτερη σύμπνοια δε μπορώ να πω βέβαια πως αισθάνομαι αν κ όλοι συνυπάρχουμε στο δρόμο με κοινό παρονομαστή. Μάλιστα Παρασκευή μεσημέρι έχω παρατηρήσει στα μέρη μας ρεύμα ΙΧ με αθηναïκές πινακίδες που γυρνάει στην Αθήνα κ μάλιστα βιάζονται κιόλας.

Στο ταξίδι της επιστροφής πάλι Κυριακή βράδυ πραγματικά αγγίζω τα όρια της τύφλωσης!!! Κακορυθμισμένα φώτα πορείας που σκυλοβρίζεις τον κάτοχο του ΙΧ επειδή νομίζεις πως τόση ώρα πάει με τα προβόλια μέχρι να στ’ ανάψει κ αυτά –δε βλέπει κ πολύ καλά το φως δε φτάνει- όπου πια σε έχει αποτελειώσει…

Στο τελευταίο 20λεπτο της διαδρομής με πιάνουν συνήθως οι φοβίες μου.
Έχετε δει μήπως το «Σκοτεινό Χωριό» (Τhe Village) του Σιάλαμαν;
Να το δείτε, καλούτσικο είναι.

Είναι λοιπόν αυτό το σημείο του δρόμου όπου είναι θεοσκότεινα, ευθεία, δάσος από τις 2 μεριές, η μονοτονία σπάει μόνο από τα καντηλάκια-μνημούρια στα αδικοχαμένα καγκούρια, όπου ψιλοχέζομαι κ επιταχύνω φοβούμενη πως ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ σε ζώο, άνθρωπο ή τέρας τύπου- THE VILLAGE θα μπορούσε να μου πεταχτεί!!!

Στην πράξη σε κάτι στροφές αργότερα συναντηθήκαμε μια φορά με μια ζαβλακο-κατσίκα –μου κοψε το αίμα μες στο σκοτάδι- κ διπαξ με μια φοβισμένη αλεπουδίτσα η οποία πάντα είναι στο πλαι του δρόμου στο ίδιο σημείο. Είτε θα χει καπου κοντά το τσαρδί της, είτε το κοτέτσι που επισκέπτεται.

Χθες έζησα μια σχεδόν μυστικιστική εμπειρία. Τα πίνουμε με συναδέλφους στο διπλανό χωριό μέχρι τη 1 περίπου. Αποφασίζω να επιστρέψω στη βάση μου. Περνώ μπροστά από το γνωστό φρικο-σημείο χωρίς συναντήσεις. Στρίβοντας στην πλαγιά έρχεται η ΟΜΙΧΛΗ!!!

Έχετε δει την ταινία του Καρπεντερ (THE FOG);
Nα τη δείτε κ αυτή…
Στην ταινία μόλις η ομίχλη καλύψει το μέρος όπου βρίσκονται οι ήρωες περίεργα εγκλήματα λαμβάνουν χώρα.

Μου κατεβαίνει το σκατό στην κάλτσα. Άσε που δε μπορώ κ να επιταχύνω. Δε βλέπω ούτε τη μύτη μου. Σαν την κότα με 20km/h –έχει φυσικά κ στροφές εκεί- με ορατότητα στο 1m από το παρμπρίζ συνεχίζω μέχρι να στρίψω στην πλαγιά ώστε τα βάσανά μου να τελειώσουν. 100 εναλλακτικές περνούν από το μυαλό μου.

Η πανικόβλητη
Να πάρω τηλ στο κινητό το συνάδελφο που πριν από λίγο κορόιδευα για τα αντιεξουσιαστικά πρότυπα εκπαίδευσης να έρθει να με μαζέψει γιατί κιότεψα.
Μα αν στο μεταξύ την έπεσε; Να τον ξυπνήσω;
Ας τονε μωρέ το φουκαρά…

Η ψύχραιμη
Είναι 1+. Κανείς δεν πρόκειται να περάσει από το σημείο. Άρα η μόνη πιθανότητα στούκας είναι σε δέντρο εκτός δρόμου. Τα ζωντανά κοιμούνται κ φυλάγονται μιας που βρέχει –δε σας το πα;.., Άρα συνεχίζουμε ως έχουμε…Κι αν στουκάρω στο…ΤΕΡΑΣ;;;;;;;

Επιστροφή στο πανικόβλητο mode
«KΛΗΣΗ #$%^&» κ γρήγορα. ΣΚΑΤΑ ΣΚΑΤΑ ΣΚΑΤΑ, το χει κλειστό.
Επίκληση στον προστάτη άγιο Αη Τζατζίκη –δε με ξεχνά ποτέ- κ καπάκι επιστροφή στο ψύχραιμο mode.
Ε δεν έγινε κ τίποτα, θα επιβιώσουμε όπως τότσες+τότσες φορές.
Τελευταία στροφή κ έξοδος από την πλαγιά κ την ομίχλη.

ΛΥΤΡΩΣΗ

Δευτέρα, Νοεμβρίου 21, 2005

Χιόνι στο Ματσατσούτσετς


παιδιά γιούχουουουου
με ακούτε;
χιονίζει κ είμαι trapped στο ίδρυμα!!!!
λέτε να το στρώσει κ να μείνω μέσα forever να κάνω αγγελάκια στην αυλή του σκολείου;
αφήστε που πάω σαν την κότα μη φάω σαβούρδα στους πάγοι μπροστά στα παιδιά κ το θυμούνται για πάντα κ με κοροιδεύουν!!!!

Σάββατο, Νοεμβρίου 19, 2005

Αφιέρωμα Μα-τσα-τσού-τσετς - Στο κελί 33

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να αρχίσω να σας εξιστορούμαι πράγματα σχετικά με τη νέα μου ζωή. Θα ξεκινήσω με τη δουλειά κ τους προβληματισμούς μου.

Εργάζομαι στο Μα-τσα-τσού-τσετς.
Πρόκειται για ΙΔΡΥΜΑ με όλα τα γράμματα στο κεφαλαίο του!!!
Το σκολείο είναι ΤΕΕ με δυναμικό 5 καθηγητών σταθερών (οι 3 πληροφορικάριοι) κ οι υπόλοιποι special guests με περιορισμένες εμφανίσεις κ μαθητικό δυναμικό 22 ΜΟΛΙΣ παιδιών -να σημειωθεί στα πρακτικά πως η σχολική χρονιά ξεκίνησε με 25 απλά κάποιοι έχουν ήδη κάνει abort mission.

Για να ξεκινήσω με τα παιδιά καταρχήν ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΠΑΙΔΙΑ. Οι μισοί μαθητές είναι ενήλικες κ κάποιοι σε μεγαλύτερη ηλικία από εμένα!!! Είναι όμως ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ!!!

Κανείς δεν είναι χούλιγκαν ή εγκληματίας που να τον βλέπεις κ να σκιάζεσαι να μπεις στην τάξη, ΚΑΝΕΙΣ όμως εκεί μέσα δεν έχει κίνητρο τη μάθηση.
Άλλοι είναι πακετωμένοι με τα οικογενειακά τους, πχ ανύπαντρες νέες γυναίκες με παιδιά, άλλοι είναι παραμελημένα παιδιά με γονείς ψιλο-αμόρφωτους που δουλεύουν ολημερίς κ οληνυχτις στα χωράφια, πρόβατα ή τουριστικές επιχειρήσεις. Στο σύνολό τους πάντως ΔΕΝ έχουν πολλά ερεθίσματα κ προσωπικούς στόχους.

Η στρατολόγηση των μαθητων στο σκολείο είναι δύσκολη υπόθεση κ λίγο πολύ έχει ως εξής. Ο διευθυντής του σκολείου -ντόπιος παράγοντας στην τοπική αυτοδιοίκηση- παρεούλα με τον υπο-διευθυντή σκανάρουν την περιοχή σε ακτίνα 20 km με κέντρο το χωριό για ντόπια λαμογια κυρίως αρσενικού φύλου. Χώροι αναζήτησης χωράφια, καφετέριες, συνεργεία αυτοκινήτων κ παπιών, μπλιμπλικάδικα, μπαρ-οβελιστήρια.

Αφού καταλήξουν σε μια πρόχειρη λίστα υποψηφίων αρχίζει το ψηστήρι στους ίδιους κ τις οικογένειές τους με αποτέλεσμα περίπου οι μισοί από αυτούς να έρχονται στον ΑΓΙΑΣΜΟ. Αυτό εν γένει είναι καλό!!! Γραπώνουν κάμποσα παιδάκια από το δρόμο, τα χωράφια κ τα μπαρ για να τα σώσουν κ τουλάστιχον να μάθουνε λίγο ΚΟΥ-ΜΠΙΟΥ-ΤΕΡ...

Να φανταστείτε πως παρά τον ευγενέστατο στη βάση του αυτό σκοπό ΟΛΟΙ οι ιθυνοντες στην περιφέρεια μας κράζουν ως ίδρυμα γι αυτές τις ανορθόδοξες ομολογουμένως πρακτικές. Λες κ κάτι από όλα αυτά είναι ηθικά επιλήψιμο.

Τι γίνεται όμως αν οι μαθητές
1)ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ δε ΘΕΛΟΥΝ να μάθουν;
2)κάποιοι από αυτούς εχουν σαφές μαθησιακό πρόβλημα;
3)δεν υπάρχει η ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ υποδομή τοπικά να τους στηρίξει μετά την αποφοίτηση τους από το ίδρυμα κ όλοι τους ανεξαιρέτως (καλοί, μέτριοι κ κάλλοι) είναι ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ 100% καθώς η περιοχή πλήττεται από τρομερή ανεργία;

Μήπως είναι καλύτερα να αφήνει κανείς τον ζιγκλεράκια που προτιμά να μάθει να μαστορεύει παπιά, αυτοκίνητα, καλώδια ή έστω κοπάδια να κάνει αυτό που του αρέσει περισσότερο κοντά στον άνθρωπο που θα του τα μάθει όλα αυτά;

Αλλιώς καταλήγουμε να αγωνιζόμαστε να διδάξουμε INTERNET κ Πολυμέσα σε ανθρώπους με λεξιλόγιο παιδιού τρίτης δημοτικού που ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΣΤΑΤΑ δυσκολεύονται να κάνουν γραφή κ ανάγνωση. Για γνώσεις αγγλικών φυσικά ούτε λόγος...

ΠΟΥ έχει γίνει το μεγαλύτερο λάθος σε αυτό το σύστημα κ πραγματικά πώς μπορεί κανείς να βοηθήσει αυτόν τον κόσμο από τη θέση του εκπαιδευτικού;
Η γνώμη σας με ενδιαφέρει.

Τρίτη, Νοεμβρίου 15, 2005

Πειραματικό Παραλήρημα

Μας αρέσουν τα πειράματα; Εμένα μου αρέσουν, ακόμα και αν δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Μόνο και μόνο η θέα ενός κουμπιού με προκαλεί να το πατήσω για να δω τι θα συμβεί.

Όμως για να μην ξεμακραίνω, το post αυτό αφορά ένα πείραμα με σκοπό:

Ο Παναγιώτης Βρυώνης ρωτά 'Πόση επικοινωνιακή δύναμη έχουν τα ελληνικά blogs;'.

Κυριακή, Νοεμβρίου 13, 2005

Based on a true story

Τον τελευταίο καιρό γέλασα μέχρι δακρύων με 2 ιστορίες σχετικά με σεξουαλικές διαστροφές. Η μία υποτίθεται πως είναι πραγματική -γεγονός που μάλλον το πιστεύω- ενώ η δεύτερη είναι προιόν ανάγνωσης κάποιου περιοδικού, ωστότσο με δεδομένο πως αυτά που πραγματεύεται διαδραματίζονται στην Αμερική, κανείς δε μπορεί να αποκλείσει τη γνησιότητα της υπόθεσης.

Ιστορία Νο 1 - Ήρθε ο Χάρος να με πάρει

Η ιστορία αυτή διαδραματίστηκε στη μαρτυρική μεγαλόνησο προ 2ετίας περίπου.
Παντρεμένο ζευγάρι συνουσιαζόταν με το roll-playing game Χάρος-άσπιλη αειπάρθενος. O Χάρος ήταν γυμνός με μάυρη κουκούλα κ έφερε επάνω του πραγματικό δρεπάνι. Το ατυχές συμβάν έλαβε χώρα διότι το σενάριο έλγε πως ο Χάρος βρίσκεται εκτός του διαμερίσματος στο διάδρομο της πολυκατοικίας χωρίς κάποια πρόσθετη περιβολή, χτυπά το κουδούνι, η άσπιλη ανυποψίαστη ανοίγει τη πόρτα, ακούγεται βρωντοφωνάζοντας η ατάκα "ήρθα να σε πάρω" κ η συνέχεια με απαραίτητη τη γονική συναίνεση...

Για κακή τύχη του ζευγαριού κ πάντα προς δική μας τέρψη την ώρα που ο Χάρος ετοιμαζόταν να χτυπήσει το κουδούνι βγαίνει από το ασανσέρ η πεθερά του -δλδ η μητέρα της άσπιλης- αντικρύζει το θέαμα, μπήγει τρελλή στριγγλιά κ μετά μένει σέκος!

END OF STORY


Ιστορία Νο 2 - H φάρμα των ζώων


Λέει λοιπόν το περιοδικό πως ένας από τους πιο παλαβούς συλλόγους στην Αμερική όπου τα μέλη συζητούν για τα προβλήματά τους κ η ζωή τους αλλάζει προς το καλύτερο είναι κ ο ακόλουθος:
Τα μέλη πιστεύουν βαθιά πως ως μέλη της ζωικής αλυσίδας όλοι οι άνθρωποι σε κάποιο βαθμό μεγαλύτερο οι μικρότερο έχουν στο DNA τους αρχέγονα στοιχεία από κάποιο άγριο ζώο. Τι γίνεται όμως όταν το ζώο υπερισχύει του ανθρώπου; Το υποκείμενο παγιδεύεται μέσα σε ένα σώμα-κέλυφος που στην πραγματικότητα δεν τον αντιπροσωπεύει. Εκεί μπαίνει λοιπόν ο σύλλογος για να αφήσει τα πρωτόγονα ένστικτα όλων να βγουν στην επιφάνεια κ το υποκείμενο να πάψει πια να καταπιέζεται.

Τα μέλη σκαν κανονικά στις συγκεντρώσεις κ στα αποδυτήρια φορούν λούτρινες στολές με το ζώο που κυριαρχεί στο υποσυνείδητό τους. Στη συνέχεια κάνουν όλοι μαζί μια ωραία κουβεντούλα ως ζωικό βασίλειο κ στη συνέχεια επιδίδονται όλοι μαζί σε σξουαλικά όργια τύπου αυνανισμός κατά βάση καθώς η στολή δεν είναι αρκετά εξελιγμένη ώστε να επιτρέψει μια κανονική συνουσία.

END OF STORY


Προσωπικά Συμπεράσματα

Προφανώς άλλα τα μάτια του λαγού κ άλλα της κουκουβάγιας κ περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Άλλωστε σύμφωνα με τον Φρόιντ το μόνο αφύσικο όσον αφορά στο σεξ είναι η απουσία του...

Ωστότσο αν κάποιος καψώνει μόνο με κάποιο roll-playing game αυτό δεν είναι σημάδι πως κάτι δεν πάει καλά;
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι οργανικό ή ψυχολογικό το πρόβλημα μεταξύ των συντρόφων ωστότσο η ποικιλία στη σεξουαλική ζωή δίνεται με διάφορους τρόπους, όπως η επιλογή του μέρους, η στάση των συμμετεχόντων κλπ
Ακόμα πάντως κ με την παραδοχή πως για κάποιους το roll-palying game είναι συνεχώς μέρος της σεξουαλικής τους ζωής δεν είναι τεράστιο το ρίσκο του να επεκτείνεται αυτό το παίγνιο εκτός του κρεβατιού, κρεβατοκάμαρας, διαμερίσματος, αυτοκινήτου κ δεν ξέρω ακόμα κ γω τι άλλο;

Σας δίνω την ευκαιρία να το παίξετε εσείς για μια φορά Dr Ruth, Mr εθνικά μπούτια κ να παραληρήσετε δημιουργικά μεταδίδοντας στην ανθρωπότητα την επιστημονική σας γνώση...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 10, 2005

Hot Hot Ron


Δε βλέπω την ώρα να βγει το νέο Χαρι Πότερ. Θα λυσσάξω μέχρι το τέλος του μήνα! Μα τι μωρό αυτός ο Ρόν! Τον βάζω ευθυς αμέσως στη λίστα μου. Είναι και ο πρώτος ανήλικος, μπράβο μου.

Τρίτη, Νοεμβρίου 08, 2005

Επιτέλους! Kate's music is back


Μετά από 12 χρόνια, κυρίες και κύριοι, έχουμε το καινούριο album της, Aerial. Άξιζε η αναμονή; Δεν τίθεται καν το ερώτημα.

Για όσους δεν κατάλαβαν μιλάω για την καλλιτεχνική αυθονία που λέγεται Kate Bush. 12 χρόνια τώρα αυτή η αφθονία χυνόταν σε άλλες λίμνες, σε έναν γιό, σε ένα σπίτι. Όμως να που συνέβει ένα ευχάριστα ξαφνικό υπερχείλισμα και η Kate μας χαρίζει ένα νέο album με τίτλο Aerial. Και τι πλούσιο που είναι! Όπως ακούστηκε και από άλλους, admit it, guys, she's a genius!.

Πρωτού πούμε για το album ας θυμηθούμε την δημόσια ιστορία της Kate: Μαθητεύοντας στο πιάνο και στο βιολί, σε ένα καθολικό σχολείο, την ανακάλυψε ο David Gilmour και η Kate υπέγραψε στα 16 δισκογραφικό συμβόλαιο. Στα δύο χρόνια που πέρασαν μέχρι το πρώτο της album, The Kick Inside, η Kate κυρίως παρέμεινε μαθήτρια στο σχολείο, στον χορό, στην μίμα και φυσικά στην μουσική. Ήταν μια απαραίτητη περίοδος καλλιτεχνικής ωρίμανσης και για την υπομονή της αναμείφθηκε με τέσσερις βδομάδες στο νούμερο 1 των βρετανικών τσάρτ, με το Wuthering Heights.

Αυτά τα διαλείμματα καλλιέργειας έγιναν χαρακτηριστικά της Kate αφού μας συνήθησε σε τριετείς και τετραετείς περιόδους ανάπαυλας μεταξύ των δισκογραφικών της δουλειών. Με τον ερχόμο κάθε νέου δίσκου η Kate έδειχνε τι σημαίνει να είσαι προσηλωμένη στην τέχνη και το κοινό δεν μπορούσε παρά να θαυμάσει. Οι ικανότητες της ως τραγουδίστρια, στιχουργός, χορεύτρια και παραγωγός βελτιώνονταν συνεχώς. Το κοινό την εκτιμούσε φυσικά για αυτό αλλά μετά το ντεμπούτο της η όρεξη για Kate ήταν πολύ μεγάλη ώστε να κάτσει στα αυγά του όσο η Kate δούλευε.

Ίσως δεν ήταν περίεργο λοιπόν που το κοινό πάντα υστέριζε λιγάκι με την Kate Bush. Μάλλον όχι περισσότερο απ'ότι για άλλους αστέρες αλλά, εκ των υστέρων, στην Kate Bush φαίνεται ότι ταίριαζε λιγότερο. Η Kate είναι σίγουρα μια ιδιαίτερη καλλιτέχνης, και αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς που έχει ακούσει την μουσική της. Πέραν του καλλιτέχνη, το έργο της αναδυκνείει και έναν άνθρωπο βαθύ και πλούσιο. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που το κοινό αναζητούσε να βρει πίσω από την καλλιτεχνία και έναν ιδιαίτερο ή ιδιότροπο άνθρωπο. Σήμερα βλέπουμε ότι αυτή η αναζήτηση για ιδιοτροπίες ήταν σαν αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία. Όσο το κοινό έλκονταν από την ιδιαίτερη Kate τόσο αυτή απομακρυνόταν μέσα στον καλλιτεχνικά απαραίτητο προσωπικό της χώρο, δίνοντας έτσι στο κοινό την εντύπωση ενός απομονωμένου, ιδιότροπου, παραληρηματικού (μην ξεχνιόμαστε) καλλιτέχνη. Οι φήμες οργίαζαν. Και φυσικά η μουσική ερχόνταν κάθε μερικά έτη για να μας κεντρίσει εκ νέου και να μας θυμίσει πόσο καλλιτέχνης ήταν. Τόσο κέντριζε η Kate το κοινό που σήμερα, 12 χρόνια μετά την τελευταία της δουλειά, αυτό το ίδιο κοινό είναι εδώ και την περιμένει.

Πολλοί μπορούν να αναρωτιόνται κατά πόσο η φαινομενικές ιδιαιτερότητες της προσωπικής της ζωής της Kate Bush ήταν υπαρκτές ή όχι. Όμως 12 χρόνια μετά το "The Red Shoes" η Kate μας επαναφέρνει στην τάξη. Ακούγοντας την καινούρια της δουλειά, το Aerial, καταλαβαίνει κανείς ότι η ιδιαίτερη τέχνη της Kate ήταν, είναι και θα είναι το προϊόν ενός ανθρώπινου καλλιτέχνη, με μια πλούσια, ανθρώπινη αλλά όχι ιδιότροπη ζωή. Η μουσική της, και όχι η ζωή της, είναι το πραγματικό παραλήρημα. Ένα παραλήρημα που μόνο από υπερχείλιση ζωτικότητας μπορεί να προέρχεται.

Παλαιότερα η Kate είχε αναφερθεί μέσα από τους στίχους της σε θέματα όπως την ομοφυλοφιλία, τον πυρηνικό όλεθρο και πλήθος άλλων αναφορών σε ευρύ θεματικό πεδίο. Αυτή τη φορά η Kate μας σερβίρει το πιάτο που τόσο μας αρέσει, την λυρική και πλούσια μουσική της, φτιαγμένη όμως και από συστατικά και υλικά της προσωπικής της ζωής. Μία κούπα του καφέ, ο έρωτας μέσα σε ένα πληντύριο, η αγάπη για τον γιό της, ο ήχος των πουλιών έξω από το σπίτι της. Όμως ο σκοπός της Kate δεν ήταν και ούτε είναι να μας δείξει τι κάνει στο σπίτι της. Αυτά και άλλα συστατικά του album χρησιμοποιούνται με διάφορους τρόπους (πολλές φορές μεταφορικά) με σκοπό την δημιουργία ενός οικοδομήματος νοημάτων που αναγνωρίζουμε ως ένα έργο τέχνης. Ένα έργο μουσικής που θέτει σε κίνηση το σώμα και τις σκέψεις μας.

H Kate λοιπόν παραμένει χορεύτρια όπως την γνωρίζαμε, ακόμα και αν ο χώρος στον οποίο κινείται είναι λίγο πιο οικογενειακός. Στο τέλος του ακούσματος του Aerial δεν παραμένει αμφιβολία, η Kate είναι δυνατή όσο ποτέ.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 03, 2005

Ονειροκρίτης 25/10 – Ναζί-Generation Z

Υποτίθεται πως η Ελλάδα βρισκόταν υπό καθεστώς τύπου ναζί –ο όρος δεν ακούστηκε βέβαια ποτέ στο όνειρο, ούτε είδα κάποιο από τα κλασικά σύμβολα- κ μάλιστα εμείς οι ντόπιοι ανήκαμε στην Αρεία φυλή, οπότε καθαρή θα τη βγάζαμε όμως τα γουρούνια ήθελαν να μας κάνουν συνένοχους στις δικές τους θηριωδίες.

Για το λόγο αυτό υποχρεωθήκαμε οι Άρειοι πολίτες να συμμετάσχουμε στην παρακάτω διαδικασία με δωράκι-έκπληξη –για να μας βουλώσουν τα στόματα- ένα χρωματιστο βάζο τεφροδόχο! Κάναμε μια ουρά κ περιμέναμε τη σειρά μας για να μπούμε σε ένα λυόμενο κτίριο-νεκροτομείο. Στο μπροστινό μέρος της ουράς μας έδινε υπάλληλος μία μεταλλική λεπτή θήκη –έμοιαζε με το μηχάνημα όπου οι γιατροί βάζουν την ακτινογραφία για να κάνουν διάγνωση- με τη διαφορά πως είχε τρύπες για να βλέπει κάποιος το εσωτερικό. Μέσα στη θήκη θα έμπαιναν κομμένα μέλη από ανθρώπινα πτώματα!!!

Φτάνοντας προς την αρχή της ουράς ήδη ένοιωθα άβολα κ ίδρωνα. Όλοι ήταν σε αντίστοιχη φάση. Κανείς δεν ήθελε να συμμετάσχει κ γραμμένο το είχανε το βάζο αλλά όλοι φοβόντουσαν τις συνέπειες αν δεν συνεργάζονταν.

Από τη θέση μου στην ουρά κρυφοκοιτούσα μέσα στο δωμάτιο. Έβλεπα ηλικιωμένους γιατρούς-χασάπηδες με πεντακάθαρες άσπρες στολές κ ύπουλο χαμόγελο –όχι βέβαια τόσο σαρδόνιο όπως οι κούκλες-νύφη του Τσάκι, αλλά καταλάβαινες πως δεν ήταν φουκαράδες αλλά άνθρωποι που συνεργάζονταν με τη θέλησή τους για λογαριασμό του καθεστώτος. Το δωμάτιο είχε κάποια παραβάν από κιτρινισμένο μπεζ πανί κ μύριζε περίεργα. Όχι ακριβώς πτώμα, αλλά συνδυασμό έντονου αντισηπτικού που σαν κάποια άλλη οσμή να κάλυπτε.

Φτάνοντας μπροστά στην ουρά είδα να μπαίνει μία ομάδα από 3 άτομα, οι επόμενοι θα ήμαστε εκείνος, εγώ κ μια άγνωστη γυναίκα με εμένα τλευταία. Στην ομάδα που μόλις μπήκε ήταν η αδερφή μου. Πλέον ήμουν αρκετά πλάι ώστε να βλέπω πίσω από το παραβάν.

Υπήρχε λοιπόν ένα μικρό ψυγείο όπου υποτίθεται πως υπήρχε το πτώμα ενός άγνωστου άνδρα χωρίς χέρια κ πόδια, μόνο το σώμα, το οποίο ευτυχώς δεν είδα. Η αδερφή μου με κλειστά τα μάτια -γιατί δεν άντεχε το θέαμα- άνοιξε την άδεια θήκη μπροστά στους γιατρούς. Ένας απο αυτούς πήρε ένα τεράστιο χασαπομάχαιρο κ έκοψε μία διαμήκη λεπτή φέτα από το πτώμα του άνδρα –δεν το είδαμε αυτό αλλά συνέβη- κ μετά την έβαλε μέσα στη θήκη της αδελφής μου κ έκλεισε τη θήκη. Η αδελφή μου εξαναγκάστηκε να ανοίξει τα μάτια της κ να δει τμήματα της φέτας μέσα από τις τρυπούλες της θήκης. Διακρίνονταν κόκκαλα κ κρέατα κ η αδερφή μου εμφανώς ταραγμένη κ έτοιμη να τα μπήξει να βάλει τις φωνές.

Οι γιατροί την καθησύχαζαν πως σε λίγο θα τέλειωνε η διαδικασία κ δεν θα θυμόταν τίποτα. Μια άγνωστη κοπέλλα πίσω της κρατούσε μία τεράστια ένεση σαν την ένεση αδρεναλίνης που έχουν μόνιμα μαζί τους οι αλλεργικοί –η αδερφή μου είναι αλλεργική κ στο παρελθόν είχε τέτοια ένεση την οποία κ θα έκανε υποδόρια στο πόδι της μόνη της σε περίπτωση σοβαρού αλλεργικού σοκ. Για όσους δεν έχετε ανάλογες εικόνες σας παραπέμπω στο Pulp Fiction.

Την ένεση αυτή –που κάνοντάς την η αδερφή μου θα ξέχναγε όλα αυτά τα δυσάρεστα- της την έκαναν στον εγκέφαλο κ πιο συγκεκριμένα της την έχωσε η κοπέλλα ακριβώς από πίσω της στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Η κίνηση αυτή έγινε απότομα κ με πολλή δύναμη –για να διαπεράσει τα οστά του κρανίου- όμως η αδερφή μου δεν έδειξε το παραμικρό σημάδι πόνου ή έκπληξης.

Όπως καταλαβαίνετε όμως ήδη έιχα δει αρκετά κ εκείνο το βράδυ δεν ξανακοιμήθηκα.

Τρίτη, Νοεμβρίου 01, 2005

Ονειροκρίτης 22/10 – Η νύφη του Τσάκι

Τις τελευταίες μέρες βλέπω κακά όνειρα με πολύ αυξημένη συχνότητα. Τα αποδίδω αφ’ενός στο άγχος κ στο culture shock που βιώνω τις τελευταίες εβδομάδες αλλά κ στα καταπιεσμένα νεύρα λόγω προστριβών στο χώρο της δουλειάς μου που προσπαθώ να αποφύγω μα του κάκου...Θα σας γράψω τους 2 φρικτότερους κ χαρακτηριστικότερους.

Βλέπω τον εαυτό μου να οδηγεί ένα καλοκαιρινό ζεστό βράδυ πάνω από γέφυρα της Αττικής οδού –αυτή της πλησιέστερης εξόδου- κατευθυνόμενη προς το σπίτι μου. Την ώρα που διασχίζω τη γέφυρα σκάει τρελλό αστραπόβροντο χωρίς όμως να πέσει στάλα βροχής. Συμπεραίνω από το περίεργω γεγονός πως μόλις πέθανε η γιαγιά μου –μας έχει αφήσει 1,5 χρόνο τώρα.

Φτάνοντας στο σπίτι η μαμά μου επιβεβαιώνει το γεγονός. Τη γιαγιά δεν πρόλαβα λέει να τη δω, μόλις την είχε πάρει το γραφείο κηδειών. Μόνο που τι σπίτι δεν ήταν το πραγματικό μου σπίτι. Καταρχήν δεν ήταν στην πραγματική του τοποθεσία. Βρισκόταν δίπλα σχεδόν στην εν λόγω γέφυρα της Αττικής οδού –στα 5 λεπτά από το πραμγτικό μου σπίτι- εκεί όπου σήμερα υπάρχουν χωράφια. Επίσης ήταν θεοσκότεινο, με τα minimum έπιπλα κ –ακούστε τώρα κουλαμάρα- ήταν ΚΑΜΠΡΙΟ δλδ δεν είχε παράθυρα ή πόρτες ούτε καν τοίχους κ ο χωρισμός των δωματίων γινόταν μέσω επίπλων κ κοινής λογικής...

Το ακόμα πιο περίεργο ήταν πως επάνω σε μία ξύλινη βιβλιοθήκη –την είχαμε σπίτι όταν ήμουν παιδάκι, μετά την αποσύραμε- στα ράφια ήταν στερεωμένα διάφορα φρικο-παιχνίδια ως επί το πλείστον φρικο-κούκλες τύπου νύφη του Τσάκι –κ όχι δεν έχω δει την ταινία πρόσφατα!

Οι φρικο-κούκλες μας χαμογελούσαν σαρδόνια κ έκαναν μικρές ανεπαίσθητες κινήσεις τύπου κουρδιστό ρομποτάκι όταν δεν κοιτούσαμε προς το μέρος τους κ έκανα στοπ-καρέ όταν τις κοιτούσες, το μόνο που έκακαν ήταν να σε κοιτούν με τα μεγάλα κακά μάτια τους. Αυτό στην αρχή γιατί σταδιακά άρχισαν να αποθρασσύνονται κ να κινούνται κ μπροστά μας. Εγώ απέδωσα τα γεγονότα στον αγνώστου αιτίας θυμό της προσφάτως θανούσας γιαγιάς απέναντί μας η οποία κ στοίχειωσε το σπίτι μας.

Στην αρχή η μαμά μου απέρριψε αυτή τη θεωρία μη μπορώντας καν να προσδιορίσει τι πήγαινε στραβά στο σπίτι μας. Αργότερα όμως όταν οι κούκλες άρχισαν να κραδαίνουν χαρτοκόπτες κ χασαπομάχαιρα άρχισε να δίνει πιθανότητες στην εκδοχή μου. Στο τέλος άρχισε να φυσάει μανιασμένα έξω από το σπίτι χωρίς όμως να παρασέρνει αντικείμενα εντός, απλά οι κούκλες είχαν ζωντανέψει επικίνδυνα!!!

Εκεί ανέλαβα δράση. Σηκώνω όρθια μια μεγάλη ξύλινη καρέκλα, πλησιάζω προς τις κούκλες κ φωνάζω: «Γιαγιά, κάν’την αυτή τη στιγμή από το σπίτι μη γίνει της ...».
Εκείνη την ώρα πραγματικά το εννοούσα αλλά το θα έκανα; Για κάποιο λόγο πάντως η απειλή μου έπιασε κ η όλη μεταφυσική δραστηριότητα σταμάτησε!

Εγώ βέβαια ξύπνησα μες στα σκατά...