Δώστε μου κ εμένα ένα βραβείο

Προσφάτως ένας φίλος μου άνοιξε τα μάτια κ μου μίλησε για τα Stella Awards. Μήπως τα ξέρετε;

Είναι βραβεία που δίνονται στην Αμερική –φυσικά- στους ανθρώπους εκείνους που κέρδισαν υπέρογκα ποσά κατόπιν μήνυσης που άσκησαν για πραγματικά αδιανόητους λόγους. Διαβάστε κ θα καταλάβετε το point...
Επισημαίνω απλώς ότι μηνύσεις όντως ασκήθηκαν κ επιδικάστηκαν κ τα ποσά που αναφέρονται όντως καταβλήθηκαν στους ενάγοντες.

Διαβάζετε ποτέ τις οδηγίες στο manual όταν αγοράζετε ένα καινούριο ηλεκτρονικό λαλάκι; Δεν έτυχε ποτέ να διασκεδάσετε με κάποια ξεκούδουνη οδηγία ο λόγος τοποθέτησης της οποίας στο κείμενο απλά δεν είναι προφανής;
Εδώ ακριβώς βρίσκεται το πάτημά μας...

Παραδείγματα βγαλμένα μέσα απ’ τα manual

[Σε φούρνους μικροκυμάτων]

Απαγορεύεται ρητά η τοποθέτηση μικρών ζώων (γάτες, σκύλοι, ψάρια, πουλιά, ποντίκια κλπ.) μέσα στο φούρνο ενώ αυτά είναι ακόμα ζωντανά.

Ιστορική Αναδρομή
Η συγκεκριμένη οδηγία απουσίαζε από τα πρώτα manuals για φούρνους μικροκυμάτων με αποτέλεσμα οι αντίστοιχες εταιρείες να καταβάλλουν τεράστια ποσά σε μηνυτές.

[Σε θερμόμετρα]

Δεν συνίσταται η χρήση από το στόμα αμέσως μετά την πρωκτική χρήση -ευτυχώς γιατί στο παρατσάκ να μπερδευτώ, lol!!!

Παραδείγματα βγαλμένα μέσα απ’ τη ζωή

Prix d' excellence #1

Ένας τύπος λέει κέρδισε πολλά λεφτά επειδή πηγαίνοντας να ληστέψει ένα σπίτι -του οποίου οι ιδιοκτήτες έλειπαν για αρκετό καιρό- βρέθηκε εξαιτίας κάποιων κακών συγκυριών παγιδευμένος μέσα στο ξένο σπίτι χωρίς δυνατότητα εξόδου -πόρτες κ παράθυρα που έκλειναν αυτόματα κ ήταν κ αθραυστα- με αποτέλεσμα να αναγκαστεί για αρκετές ημέρες να επιβιώσει καταναλώνοντας μόλις μία κούτα Pepsi και γατοτροφή (μπορεί να ήταν σκυλοτροφή, δεν το θυμάμαι καλά).

Κ έρχεται η σειρά μας φίλες κ φίλοι αυτού του blog να αναρωτηθούμε...

Μήπως η πραγματικότητα κάτι προσπαθεί να μας πει;
Μήπως υπάρχει κάπου καλά κρυμμένο ένα βραβείο κ για μας αλλά δεν το έχουμε πάρει πρέφα;
Μήπως κάποιες από τις κακουχίες της ζωής μας επιδέχονται δικαστική διερεύνηση κ αγώνα;
Για ψαχτείτε όλοι σας παρακαλώ... γιατί η ευκαιρία μας χτυπά την πόρτα αλλά εμείς ακόμα... κοιτάμε το... δάχτυλο!!!

Τρέχα, τρέχα μικρούλη biofighter

Αυτή φίλες κ φίλοι του blog ήταν η σκέψη που έκανα τις προάλλες στο bios όταν σταμάτησε η μουσική την ώρα που έπαιζαν οι Le Tigre. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Μετά την τεράστια απογοήτευση της ακύρωσης της ηλεκτρονικής ημέρας του G-Fest λόγω χαμηλής προπώλησης -δεν είχαμε λεφτά κύριος, γι’ αυτό θα το παίρναμε τελευταία στιγμή το εισιτήριο, μπήκες;- μαζευόμαστε ένας μια-χαρά λαός για οικογενειακού τύπου φεστιβαλάκι όξω από το bios.

Ενδεικτικά να πούμε ότι η ουρά έφτανε πολύ πιο πριν από το Bαρούλκο – ναι μαντάμ, καλύτερα να πάτε πίσω στη σειρά σας με το τρόλλευ – του οποίου οι λιγοστοί πελάτες μας έκαναν χάζι...

Στην εν λόγω ουρά παραμείναμε για τουλάχιστον μία ώρα συναντώντας πυροσβεστικές, σκουπιδιάρες σε απόσταση αναπνοής, γνωρίζοντας ο ένας τον άλλο (ω μα τι λέτε, δε βαρεθήκαμε καθόλου) γιατί απλά ο χώρος δεν ήταν ακόμα έτοιμος.

Όμως κάποια στιγμή ετοιμάστηκε κ μέρος των crowds -οι υπόλοιποι ακόμα στην ουρά έτσι;- έκαναν τη θριαμβευτική τους είσοδο.

Ο θρίαμβος όμως δεν κράτησε πολύ.
Στο 3^ο τραγούδι πάνω που είχαμε αρχίσει να βαλαντώνουμε από τη ζέστη κ την κάπνα, να τος ο συμπαθέστατος μικρούλης biofighter με το τηλεκοντρόλ ανά χείρας έρχεται να ανοίξει το κλιματιστικό - ναι φίλες και φίλοι πλέον το bios διαθέτει κλιματιστικό! Από την έκπληξή μου παρακολουθώ την κίνηση καρέ-καρέ.

Ο biofighter έρχεται στην κονσόλα πάνω από την οποία βρίσκεται το κλιματιστικό. Σηκώνει το τηλεκοντρόλ στοχεύει προς το μηχάνημα, πατά το κομβίο, ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος «τσαφ» κ το μαγαζί βυθίζεται στο σκοτάδι. Ο κόσμος αρχίζει να μουρμουρίζει έντονα κ να δυσανασχετεί ενώ το συγκρότημα μένει αρχικά αμήχανο επί σκηνής δοκιμάζοντας επί ματαίω τα όργανα για λίγο. Σύντομα όμως κατέστη σε όλους σαφές ότι ο χρόνος επανάκαμψης από τη βλάβη ήταν άγνωστος κ έτσι το συγκρότημα αποχώρησε για λιγάκι φαντάζομαι με στόχο να δροσιστεί κ ο ήδη μπαιλντισμένος κόσμος το ακολούθησε προς τα έξω ή παρέμεινε στο χώρο ξενερώνοντας.

Εκεί ξεκινά φίλες κ φίλοι του blog το δράμα του φίλου μας. [Μουσικό κρεσέντο με πνευστά κ βιολιά]
Τρέχει αρχικά κ φέρνει μία σκάλα, σκαρφαλώνει για να τσεκάρει από κοντά το κλιματιστικό κ διαπιστώνει απλά ότι πληθώρα από νερά τρέχουν προς τα κάτω από τον τοίχο. Πού καταλήγουν όμως άραγε;
Έλα που κανείς δεν έβλεπε –γιατί προφανώς έπρεπε να έχει κερδοσκοπικό/επαγγελματικό χαρακτήρα το event ώστε να προβλέψει κάποιος να βάλει ένα φως πάνω από την κονσόλα...

Ένας φίλος biofighter συνεισφέρει -γιατί παρά τις στραβές του πράγματος πάνω από όλα η ομάδα είναι ενωμένη- με ένα φωτάκι τύπυ ψύρρα κ τσεκάρουν την κονσόλα όπου πράγματι ενέχει κίνδυνος. Τρέχουν λοιπόν να φέρουν κάτι να καλύψουν την κονσόλα κ να σκουπίσουν τον τοίχο κ το πάτωμα. Κ πάλι με ερασιτεχνικό χαρακτήρα ανασύρονται πλαστικά καλύμματα, κουβάς αλλά κ κουβέρτες;;;

Μετά το σύντομο στέγνωμα των πέριξ της κονσόλας του ήχου μεσολάβησαν ακόμα περίπου 5 λεπτάκια όπου τα παιδιά προσπαθούσαν να επαναφέρουν το ρεύμα κ τον ήχο με ευτυχές τελικό αποτέλεσμα. Μετά από αυτή τη διακοπή αν θυμάμαι καλά ακολούθησε άλλη μία αλλά πολύ πιο σύντομη – της τάξης του 1 λεπτού – μετά όλα πήγαν ως συνήθως -κάποιοι ακούγαν, κάποιοι έβλεπαν, όλοι έσκαγαν...

Θα ήθελα να σταθώ χωρίς ειρωνεία στην έκφραση αγωνίας του προσώπου των ανθρώπων που κατέβαλαν τα ανθρωπίνως δυνατά για να ξεπεραστούν τα προβλήματα εκείνη την ώρα. Όπως καταλαβαίνετε όσο τα λεπτά περνούν κ το πρόβλημα δε δείχνει να ξεπερνιέται κ η ευθύνη σε βαραίνει όσο να το πεις αγωνιάς κ λίγο παραπάνω.

Για να δουμε λίγο το πράγμα αποστασιοποιημένα.
Προς τι όλη αυτή η αγωνία;
Επειδή ο κόσμος ξενέρωνε;
Επειδή ο κόσμος ζεσταινόταν;
Επειδή το συγκρότημα ύφίστατο όλα τα παραπάνω;
Επειδή είχαμε μήπως στο κάτω-κάτω της γραφής μετά από όλη αυτή την αναμονή πληρώσει είσοδο 12 έουρος το κεφάλι κ αγωνιούσατε μήπως ζητήσουμε πίσω τα λεφτά μας;
Μήπως σε τέτοια περίπτωση η ομάδα θα έμπαινε μέσα άσχημα;
Κ γιατί να ζητήσετε 12 έουρος το κεφάλι κ όχι 20;
Ποιος πιστέυει ότι θα μαζευόταν αισθητά λιγότερος κόσμος;
Μήπως επειδή απλά όλη αυτή την ώρα δεχόταν (για μία ακόμα φορά) πλήγμα το κύρος της ομάδας;
Πόσο πιο δύσκολο θα ήταν να υπάρχει ένα ρημάδι φως πάνω από αυτή την κονσόλα;
Όταν οραματιστήκατε κ ανοίξατε αυτόν το χώρο τέτοια λούκια θέλατε να τραβάτε;

Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι το bios ως πολυχώρος έχει λόγο ύπαρξης στην πόλη κ μπράβο στα παιδιά που φέρνουν όλα αυτά τα ονόματα.
Σε αυτό είμαι μαζί σας.
Μπράβο!
ΖΗΤΩ!

Υπάρχει όμως καμιά μελέτη από πίσω; Έχετε αποφασίσει πόσο επαγγελματίες κ πόσο ερασιτέχνες είστε; Το μόνο που μπορεί να πει κανείς με σιγουριά είναι ότι οι τιμές των εισιτηρίων δεν προσδίδουν σε καμία περίπτωση κερδοσκοπικό χαρακτήρα στην ομάδα. Αυτό το χουν πια κ οι πέτρες καταλάβει...

Τι χαρακτήρα όμως προσδίδουν τότε;

Φιλικό;

Θα αγχωνώσουν τόσο πολύ αν έρχονταν φίλοι σπίτι σου κ το ηχοσύστημα δε δούλευε;
Δε θα διασκεδάζατε όλοι μαζί παρεούλα για τη γκαντεμιά που σας δέρνει;
Θα καλούσες τόσους φίλους σπίτι σου ώστε καλά καλά να μη χωράνε (περίπτωση Plaid), να σκάνε από τη ζέστη ή να απλά να ασφυκτυούν;
Όταν καλείς σπίτι σου φίλους ο αρχικός τουλάχιστον στόχος κ πρόθεση δεν είναι αυτοί να περνούν καλά;

Προς τι οι ουρές κ το στίβαγμα;
Κάντε κάποιου είδους προπώληση ώστε από πιο νωρίς να ξέρετε κ εσείς τι να περιμένετε... Θα μου πεις στη δεδομένη περίπτωση πώς να γίνει προπώληση(;;;) -κ δίκιο θα χεις...

Κ σου δίνω ένα benefit of doubt μόλις έχεις πρωτομετακομίσει κ αντιμετωπίζεις ποικίλλες δυσκολίες, για πόσο όμως καιρό θα σου το δίνω αν δεν κάνεις κινήσεις να βελτιωθούν κάποια πράγματα; Πόσος καιρός χρειάστηκε για να μπει το ρημάδι το κλιματιστικό- το οποίο ανακούφισε αρκετά μόλις τέθηκε σε λειτουργία;

Αυτό που θέλω να πω είναι λίγο-πολύ το εξής: Συναυλιακούς χώρους με –του πο$%&&- κερδοσκοπικό χαρκτήρα κ γύφτικη συμπεριφορά από οργανωτικής άποψης κ φυσικά από ήχο που όμως φιλοξενούν κατά καιρούς ενδιαφέροντα ονόματα υπάρχουν στην Αθήνα. Ενδεικτικά αναφέρω το Hall Of Shame: ΜΜΘ, Επί Κολωνώ, Αν – you name it!

Δε θέλουμε άλλο ένα τέτοιο μαγαζί.
Όπως λέει κ η διαφήμιση «ΕΧΩ»!!!

Βρείτε ρε παίδες τον τρόπο σας κ φτιάξτε τον το χώρο να μπορούμε κ μεις να φχαριστηθούμε. Αλλιώς δεν αποτελεί ανάσα από τα υπόλοιπα κακώς κείμενα στα συναυλιακά της πόλης. Θα γίνει κ αυτό άλλο ένα... κακώς κείμενο...

Λευτεριά στους biofigters!

Σε είδα

Φίλες κ φίλοι αυτού του blog μην ισχυριστείτε ότι δεν πέφτει το ματάκι σας σε αυτή τη στήλη γιατί απλούστατα δεν θα σας πιστέψω.

Αλήθεια, τι σκέψεις περνούν από το βρώμικο μυαλό σας όταν τη διαβάζετε; Επειδή εσείς μπορεί να ντρέπεστε ακούστε τι σκέφτομαι εγώ. Ε ναι λοιπόν διαβάζω μήπως κ με είδε κανείς για να επιβεβαιωθώ, άλλωστε μια ανασφαλής γυναίκα είμαι στο φινάλε-φινάλε.

Εκτός όμως από αυτό κάνω κ κάποιες άλλες σκεψεις. Πότσες κ πότσες φορές στο δρόμο κ ενώ οδηγώ υφίσταμαι το χυδαίο sexual harassment (δυστυχώς όχι panda) από μαλ#$#% σερνικούς οδηγούς.

Τα αφτάκια μου υποφέρουν κ μαζί τους όλο μου το είναι όταν ακούω "σσσσστ, ψιτ, που πάει το μωρό;" Εκεί είναι λοιπόν που τσιτώνω κ στριτζώνω κ εγώ κ παθαίνω αγκύλωση κ ούτε καν γυρνώ να τους κοιτάξω μέχρι φυσικά να ακουστεί η επόμενη ατάκα που συνήθως κινείται σε "γύρνα καλέ λίγο τι θα πάθεις;", όπου κ περιστρέφω ως Κλεοπάτρα πια το λαιμό μου κ κοιτώ όσο εχθρικά μπορώ -κ πιστέψτε με με παίρνει- το ποταπό υποκείμενο που με παρενοχλεί.

Μπορείτε να μου εξηγήσετε γιατί τα κάνετε αυτά στο δρόμο;
Επειδή βαριέστε κ να εκεί δας δίπλα που περναέι ένα μο$%^ λέτε να κάνετε τη ζωή σας λίγο πιο ενδιαφέρουσα;

Να σας εξηγήσω τη δική μου οπτική γωνία.
Πότσες κ πότσες έχω στολιστεί κ βγαίνω μόνη κ φυσικά dressed to kill να πιω το ποτάκι μου με τις φίλες μου. Δε σας κρυβω ότι πολλές φορές στο παρελθόν κ μένα ίσως θα μπορούσε κάποιος ανοιχτά κ φανερά να μου την είχε πέσει με λιγότερο ή περισσότερο ωραίο τρόπο κ να το διασκεδάσουμε κ οι 2.
Ε ναι λοιπόν, έτσι θα μου άρεσε.

Αλλά σας πληροφορώ ότι οι φορές που αυτό συνέβη τότσο σε εμένα προσωπικά -που πες είμαι ίσως για το γούστο κάποιων πατσόλα- αλλά κ στις φίλες μου που ήταν μαζί (γιατί δεν το δέχομαι ότι είμαστε όλες πατσόλες) ήταν ΜΗΔΑΜΙΝΕς;
Τι; Κα-νέ-νας;

Ακούστε όμως τι συμβαίνει κατά κόρον. Σε μικρότερες ηλικίες όλοι ανεξαιρέτως με το μυαλό στην πο^&** πηγαίνατε κ την πέφτατε στην ίδια γκόμενα (που συνήθως δεν έκρυβε τα κάλη της) αρπάζοντας τις χυλόπιτες ο ένας μετά τον άλλο- καθώς αυτή κατά κανόνα γούσταρε έναν καρά-μα%^*&* που είχε κ γκόμενα. Σε μεγαλύτερες ηλικίες απλά είστε υπερ-άνω κ δεν ασχολείστε εσείς με τέτοια πράγματα, απλώς μας κοιτάτε πίνετε τα ποτάκια σας, κάνετε τα τσιγαράκια σας, κάνετε τις συνηθισμένες ΠΑαααΡΑ μα ΠΑαααΡΑ πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις σχετικά με ποδόσφαιρα, μηχανές κ αυτοκίνητα κ φυσικά μας κουτσομπολεύετε.

Σε εξαιρετικές περιπτώσεις (εξαρτάται από την κατανάλωση αλκοόλ που έχει μεσολαβήσει) πάτε κ την πέφτετε στο χειρότερο τσόλι του μαγαζιού ελαχιστοποιώντας το ενδεχόμενο ρίσκο του να σας κάτσει.
ΝΑ τι κανετε...

όλα αυτά όμως αλλάζουν μόλις βγείτε να οδηγήσετε. Εκεί όλες οι θηλυκές οδηγοί είναι θεές κ την πεφτετε ασύστολα.
Γιατί; θέλετε να μάθετε;
Επειδή ξέρετε προκαταβολκά ότι δε θα γίνει τίποτα έτσι κ αλλιώς οπόταν κ σε περίπτωση αποτυχίας ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Ε λοιπόν να φάτε τα σκ#$% μου!!!

Παρακινώ όλες τις γυναίκες οδηγούς να ακολουθήσουν το παράδειγμα μου κ να γίνουν ΤΙΜΩΡΟΙ σε όλα αυτά τα γελοία υποκείμενα της ασφάλτου!!!

Από την άλλη μεριά βέβαια -κ επειδή εμείς οι γκόμενες είμαστε ντίπου παρανοικές- όταν διαβάζουμε το ΣΕ ΕΙΔΑ ποια η διαφορά; Ανώνυμη κ στα τυφλά δεν είναι πάλι η φάση; Πάλι κατά πάσα πιθανότητα δεν θα υπάρξει εξέλιξη έτσι δεν είναι;
Παρακαλώ διαφωτίστε με αν σφάλλω...
Εκεί γιατί δε στραβώνουμε αλλά αντίθετα κολακευόμαστε;
Γιατί συνεχίζουμε όλες μας να διαβάζουμε τη συγκεκριμένη στήλη.

Τέλος ήθελα να ομολογήσω κ ένα αμάρτημα που πέρασε από το μυαλό μου πριν απο κάνα χρόνο να διαπράξω αλλά συγκρατήθηκα. Σκέφτηκα να βγούμε μεγάλη παρέα με κάποιον ανασφαλή φίλο μου που πάντα αρέσκομαι να πειράζω σε κάποιο in μέρος ή event που μαζεύει πολύ κόσμο κ μετά να παίξει αγγελία που να μιλάει αδιαμφισβήτητα για αυτόν κάνοντας παράλληλα ένα συγρατημένα πικάντικο αλλά σατανικό κομπλιμέντο σχετικά με τα ρούχα του, το στυλ του ή καποιο μέρος του προσώπου ή του σώματός του που τυχαίνει να του αρέσει.

Φυσικά δε θα περίμενα ποτέ να ζητήσει τη δική μου συμβουλή για το αν θα πήγαινε στο ραντεβού αφού διάβαζε την αγγελία, πράγμα που σημαίνει απλά ότι όλοι οι κοινοί γνωστοί θα έμπαιναν στο κόλπο. Στάνταρ θα τη διάβαζε την αγγελία οπόταν του πού#$% σε κάποιον δε θα μίλαγε;

Το τι θα διαδραματιζόταν στο τελικό ραντεβού δεν μπορώ να σας το πω γιατί απλούστατα ποτέ στην δική μας περίπτωση δεν έλαβε χώρα. Αν όμως επιχειρήσατε ποτέ εσείς κάτι αντίστοιχο πείτε σε όλους μας την κατάληξη.

Σας αφήνω όλους με 2 γλυκά φιλιά...

Υ..Γ. Αυτό το 0 comments κυριολεκτικά με σκοτώνει. Με ακούτε;

Γιάννης κερνάει... Γιάννης πίνει

Με αφορμή τις κατάρες που πρσφάτως εξαπόλυσες φίλη Loretta, σκέφτηκα ότι ήρθε πλέον η ώρα όλοι μαζί να σχολιάσουμε το γνωστό πλέον φαινόμενο των πολύπλευρων ταλιέντων που μαστίζει την ελληνική τηλεόραση.

Ναι λοιπόν, μιλώ για όλα αυτά τα τηλεοπτικά προσώ-πατα, που σε αντίθεση με εμάς τους υπόλοιπους που φυσικά είμαστε εντελώς μα εντελώς ατάλαντοι μπορούν να είναι 100% επιτυχημένοι κ μάλιστα σε όλους τους αξιοζήλευτους τομείς της show biz καθώς

• Είναι πανέμορφοι, πανέξυπνοι, ντύνονται όπως πάντα θα ήθελαν κ κυκλοφορούν εκεί όπου όλοι θα ήθελαν ανάλογα πάντα με τα trends της εποχής κ την ηλικία τους
• Γράφουν σενάρια βγαλμένα ΠΑΝΤΟΤΕ μέσα από τη ζωή (βλέπε Beverly Hills), τύπου είμαστε όλοι άνεργοι κ καταχρεωμένοι στην οικογένεια αλλά δεν τρέχει τίποτα, αγοράζουμε ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο απτόητοι κ το σπίτι μας είναι τύπου Β.Π. (δεν ξέρω αν σας θυμίζει κάτι)
• το φαινόμενο "Me, Myself and I" δλδ επιλέγω τους τίτλους των θεατρικών παραστάσεων στις οποίες πρωτσγωνιστώ έτσι ώστε να περιέχουν είτε τη λέξη ΕΓΩ (που φέρνω τον κόσμο στο θέατρο ώς θεά του σανιδιού) ή τουλάχιστον το ονοματεπώνυμο του ρόλου μου βλέπε ο Βασιλιάς κ Εγώ, Εγώ η Μπουμπουλίνα, Άννα Καρένινα, Θεοδώρα κλπ.
• ερμηνεύουν ρόλους και όλως τυχαίως παίρνουν ως δεινοί ηθοποιοί τον πρωταγωνιστικό ρόλο (που συνήθως είναι κ ο μόνος αβανταδόρικος που έγραψε ο σκηνοθέτης). Σε κάθε περίπτωση παίζει τρελός έρωτας με πολύ hot κ απαραιτήτως μοδάτο συμπρωτσαγωνιστή (βλέπε τακτική τύπου Πέμη Ζούνη)
• γράφουν μουσική κ στίχους τους οποίους κ τραγουδούν για τη σειρά ή αν δεν τα καταφέρνουν τόσο καλά σε αυτό αναλαμβάνουν τη μουσική επιμέλεια της εκπομπής πάντοτε επιλέγοντας ψαγμένα (ας καγχάσουμε όλοι μαζί με το έεεενα, με το δύυυυυο...)
  

Στο θέμα αυτό του σατανικού συνδυασμού πρωταγωνιστικού ρόλου + της σκηνοθεσίας αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω καθώς βγάζουν πολλά από τα απωθημένα τους.

Πχ. Είμαι πανέμορφη κ πανέξυπνη σαραντάρα βασανισμένη από τη ζωή κ κατατρεγμένη από τις προσωπικές μου ατυχίες κ δράματα. Ωστότσο δεν το βάζω κάτω, τα βάσανά μου δεν με εμποδίζουν πάνω από 2 βαριά 3 επεισόδια να βρίσκω τρελά (πάντοτε τηρουμένων των αναλογιών) κ κατά βάση νεότερα από εμένα γκομενάκια. Να σημειωθεί επίσης ότι αν τυχόν πέσει στα χέρια μου κανά βιβλίο, ποιητική συλλογή ή ακούσω κανά cd, να με φτύσετε αν δεν το βάλω κ αυτό στην εκπομπή μου κ μάλιστα στα πλαίσια του ρόλου μου.

Μήπως ξέχασα να σας πω ότι ο αντρούλης μου στην πραγματική ζωή είναι κ σκηνοθέτης;

Μήπως να πα να γαμ$%^& μπας κ ισιώσω που λένε;

Τέλος θα ήθελα να στεκόμασταν κ στο γενικότερο γαμάτο attitude αυτών των περιπτώσεων αλλά κ στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν κ χειρίζονται τη διασημότητα για ποικίλλους προσωπικούς σκοπούς πχ. Στρατιωτική θητεία. Αλήθεια μήπως το ψάξατε πόσα από αυτά τα κρούσματα συμμετείχαν στην ολυμπιακή λαμπαδηδρομία κ μάλιστα σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας (όχι τώρα άντε-άντε σε κανά κουτσοχώρι, για ποιον τους πέρασαν;) για περισσότερη αυτοδιαφήμιση; Μήπως ξέρετε πόσες φορές συμμετέχουν σε τηλεμαραθώνιους για φιλανθρωπικούς σκοπούς για αυτο-διαφήμιση πάντα κ αν πραγματικά ανοίγουν καθόλου την τσέπη τους;

Όπως πολύ σωστά λένε στο South Park: That does it!!!

Τράβα σπίτι σου κυρά μου! Σήκω κ ΦΕΥΓΑ από την τηλεόρασή μου! Να πας αλλού μωρή φλό&*% να επιβεβαιωθείς!!!

Χαρακτηριστικά κρούσματα προς αποφυγήν: Ελένη Ζιώγα (the antichrist), Χριστόφορος Παπακαλιάτης (το χάσαμε δυστυχώς το παλικάρι, μας το πήρε η πατρίς), Άννα Ανδριανού (κ το μικρό σπίτι στο λιβάδι)

Καταραμένος να' ναι

Καταραμένος να' σαι Χριστόφορε Παπακαλιάτη που με καταδίκασες κάθε φορά που ακούω το "I want you" του Elvis Costello να θυμάμαι εσένα και τα σήριαλ σου και την ωραιοπάθεια σου και τη μαλακία που σε δέρνει. Και θα έλεγα κομμάτια να γίνει γιατί είμαι ανώτερος άνθρωπος, όμως σήμερα συνειδητοποίησα οτι μου συμβαίνει το ίδιο και με το "Wild is the wind" του David Bowie. Και αυτό δε στο συγχωρώ Χριστόφορε. Την κατάρα μου ρίχνω. Αμήν.

Ονειροκρίτης 4/6 – Το Νοσοκομείο

Σε αυτό το όνειρο μπλέκεται η «πραγματικότητα» με ένα τηλεοπτικό σήριαλ που λεγόταν «Νοσοκομείο». Το σήριαλ υποτίθεται ότι έδειχνε τις ζωές και την εργασία των ανθρώπων που ζούσαν σε ένα νοσοκομείο και ήταν πιο πολύ κοινωνικού περιεχομένου παρά τύπου «Εντατική». Το περίεργο ήταν ότι στο σήριαλ πρωταγωνιστούσαν πολύ γνωστοί ηθοποιοί, τύπου Κώστας Σπυρόπουλος, αλλά κ άλλοι που έχουν παίξει σε σήριαλ αλλά δε θυμάμαι τα ονόματά τους αλλά κ πραγματικοί γιατροί γιατί λέει κάποιος έπρεπε στην τελική να κάνει καλά τους ασθενείς που έσκαγαν, οι οποίοι ήταν πραγματικοί ασθενείς με πραγματικές αρρώστιες.

Το Νοσοκομείο αυτό βρισκόταν σε μία περιοχή που εξ απ’ ανέκαθεν μου φαινόταν κάπως μυστήρια κ για την οποία έχω δει κ άλλα άσχετα όνειρα στο παρελθόν. Ανεβαίνεις τη Μεσογείων κ λίγο πριν τη γέφυρα του Σταυρού στο δεξί μας χέρι στους πρόποδες του Υμηττού που δεν έχει τίποτα υπάρχει ένα ξέμπαρκο κτίριο που δεν ξέρω τι είναι, πάντως δεν είναι σπίτι, εκεί υποτίθεται ότι βρισκόταν στο όνειρό μου το «Νοσοκομείο». Από τη μία μεριά βρισκόταν ένας βάλτος ενώ από την άλλη μεριά κολλημένο στο κτίριο υπήρχε ένα πολυώροφο parking σαν αυτά με τις στροφές που βλέπουμε στις ταινίες.

Ουσιαστικά είδα 2 αυτοτελή επεισόδια.

Το ένα είχε να κάνει με το βάλτο. Ανακαλύψαμε λέει μαζί με εκείνον ότι μέσα αν κάποιος γράπωνε τα βούρλα του βάλτου κ τα τίναζε απότομα πετάγονταν από μέσα εκατομμύρια μικρά τοξικά κουνουπάκια που στην πράξη έμοιαζαν με μικροσκοπικά μυγάκια. Η φάση λοιπόν ήταν ότι αυτά έπρεπε να το σκοτώσει κανείς νωρίς όσο ήταν ακόμα τότσο μικρά, διαφορετικά μεγαλώνοντας γίνονταν πολύ επικίνδυνα κ απειλούσαν τη δημόσια υγεία. Προσπαθήσαμε να πάρουμε την άδεια από τους γιατρούς του νοσοκομείου για να προβούμε στην επιχείρηση αλλά μας είπαν ότι πρέπει να πάρουμε επίσημη άδεια από την υπεύθυνη των εργαστηρίων η οποία αποδεικνύεται στο τέλος του επεισοδίου κ προς έκπληξη όλων ότι ήταν η γιαγιά μου (αυτή που νοίκιαζα στους ολυμπιακούς, βλέπε post Σώστε τη Γιαγιούλα).

Στο δεύτερο επεισόδιο που διαδραματίζεται στο parking όπου εμείς είχαμε πάει να διασκεδάσουμε ως επισκέπτες, πρωταγωνιστούσαν εκτός από εκείνον, η φίλη μου η Μαρία κ ένα απροσδιόριστο πλήθος αγνώστων κομπάρσων - που ξέρετε μπορεί κ εσείς να ήσαστε ένας από αυτούς!

Καθόμασταν λοιπόν στο χείλος του γκρεμού στο ισόγειο σε μία στροφή του parking κ διασκεδάζαμε με κάτι τύπους που τα στήνανε κ τρέχανε σα μαλ%^&^ γύρω-γύρω κ πάνω-κάτω στο parking κ εμείς οι υπόλοιποι ποντάραμε στο ποιος θα νικήσει κ χαζο-γελάγαμε. Να σημειωθεί επίσης ότι το parking διέθετε λεωφοριάκι κ τραμ για τους τουρίστες, αυτά είναι, πολιτισμός!

Σε κάποια φάση κατεβαίνεις σπινταρισμένο ένα άγνωστο αυτοκίνητο απ’ το οποίο βγαίνει ένας άγνωστος τύπος που λεει ήταν τρελός επιστήμονας που είχε παλιά απολυθεί από το νοσοκομείο επειδή οι άλλοι γιατροί του έπαιξαν που%^& κ ήθελε να εκδικηθεί κ να κατεστρέψει την ανθρωπότητα. Βγάζει λοιπόν από την τσέπη του μία γυάλινη αμπούλα με ένα κόκκινο υγρό, τη σπάει κ ρίχνει το υγρό στον αέρα, αυτό εξατμίζεται κ ο τύπος φεύγει λέγοντας: «Αντιός Αμίγκος»...

Εγώ πρόλαβα να πω σε εκείνον ότι τον αγαπάω πριν να με πιάσει το δηλητήριο κ αυτός μου φώναξε να κρατήσω την ανάσα μου, με άρπαξε από το χέρι κ αρχίσαμε να τρέχουμε πηδώντας μάντρες για να μπούμε μέσα στο νοσοκομείο από κάποια έξοδο κινδύνου μπας κ μας προλάβουν οι γιατροί. Φεύγοντας έκανα το λάθος να κοιτάξω πίσω μου κ είδα το πλήθος των κομπάρσων να λιποθυμούν ο ένας μετά τον άλλο σαν τα κοτόπουλα κ να παθαίνουν ασφυξία.

Φτάνοντας στο νοσοκομείο μας περιμάζεψε ο Κώστας Σπυρόπουλος κ μας είπε βρήκαν ζωντανή τη Μαρία σε κατάσταση σοκ κ τους είπε ότι έζησε φρικτές εικόνες η καημένη εκεί με τους κομπάρσους.

Τέλος επεισοδίου

Όσο για την ανθρωπότητα που πλησίαζε το τέλος της, ζμπού&^% μας!

Ονειροκρίτης: Το Lucid Όνειρο ενός Geek

Προσοχή: το παρακάτω post είναι απίστευτη geekουλιά^TM, και ανάγνωσή του μπορεί να επιφέρει προσωρινές αλλά και μόνιμες βλάβες στον αναγνώστη. Προχωρήστε με δικιά σας ευθύνη.

Ηταν λοιπόν ένα πρωϊνό που είχα ξυπνήσει κάπως νωρίς, ιδίως για τα δικά μου δεδομένα (09:00), αλλά νύσταζα ακόμα, ως υπναράς που είμαι. Σκέφτηκα μέσα στην αγουροξυπνημένη μου φάση να ονειρευτώ κανένα Lucid Dream, ελληνιστί διαυγές όνειρο, για να ξυπνήσω αργότερα καλύτερα.

Για τους μη γνώστες, Lucid Dreaming είναι ένα όνειρο το οποίο δεν καθοδηγείται πλήρως από το υποσυνείδητο. Αντιθέτως, όταν βρίσκεται κάποιος σε αυτό το όνειρο, όχι μόνο έχει την συνείδηση του τι ονειρεύεται, αλλά έχει και τον έλεγχο και τη δύναμη να αλλάξει το περιεχόμενο του ονείρου. Η εξάσκηση αυτής της μεθόδου είναι δυνατόν να φέρει ψυχική ηρεμία, καλύτερο ξύπνημα άρα και ωραιότερη ημέρα, αλλά και να απαλλάξει ίσως κάποιον φουκαρά από εφιάλτες. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως το διαυγές όνειρο είναι κάτι εποικοδομητικό και ευεργετικό που μπορεί να κάνει κάποιος στον ύπνο του, γιατί σίγουρα δε θα μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο εποικοδομητικό!

Στο παρελθόν έχω καταφέρει να πετύχω ορισμένες φορές αυτό το διαυγές όνειρο. Μία φορά είχα κάνει κάτι κλασσικό που κάνουν σε αυτές τις περιπτώσεις: πετούσα σαν τον σούπερμαν σε ένα ωραίο τοπίο. Ξύπνησα άλλος άνθρωπος. Μια άλλη φορά πήγα για σκι, άπειρη πλάκα! Μία άλλη άκουγα πολύ ωραία μουσική - είναι απίστευτο το τι μπορεί να δημιουργήσει το υποσυνείδητο του ανθρώπου. Μία τελευταία φορά, προσπάθησα να κάνω brainstorming για διάφορα geeky πράγματα, προγραμματισμό και τέτοια. Αυτό ήταν λίγο πιο δύσκολο γιατί στα όνειρα η PHP έχει κάπως πιο χαοτική και κβαντική συμπεριφορά.

Τέλος πάντων, επιστρέφουμε στο εν λόγω πρωϊνό. Με έχει πάρει λοιπόν μαζί του αυτό το ελαφρύ nap και μέσα στον ύπνο μου σκέφτομαι να κάνω το κλασσικό, να πετάξω.

Πού να πετάξω όμως; Άλλες φορές, είχα πετάξει ανάμεσα σε κτίρια σε μια πόλη του στυλ Νέα Υόρκη, ή σε ένα ανάγλυφο τοπίο με βουνά και τέτοια.

Έπρεπε να "φορτώσω" στο μυαλό μου ένα τοπίο, το οποίο θα μπορούσα να διασχίζω και να το διασκεδάζω.

Ξαφνικά, εμφανίζεται ένα παράθυρο σαν σε οθόνη υπολογιστή. Νομίζω πως ήταν ένας browser. Μέσα του προσπαθούσα να φορτώσω ένα βιντεάκι με το landscape για το όνειρό μου. Μάταια όμως!!! Στο παράθυρο εμφανιζόταν το μήνυμα λάθους "Cannot open file"!!!

Τι έγινε εδώ; Δηλαδή, προσπαθούμε να κάνουμε ένα lucid dream της προκοπής, και βγαίνει μήνυμα λάθους! Δεν είναι δυνατόν.

Ξαναπροσπαθώ. Το υποσυνείδητό μου απαντάει αυτή τη φορά με το μήνυμα λάθους "Video Plugin - Loading...". Ομως δεν φορτώνει τίποτε στο τέλος.

Το υποσυνείδητό μου έχει κυριευτεί από την geeky πλευρά του μυαλού μου. Το ίδιο υποσυνείδητο νικάει τη θέλησή μου για ένα απλό τοπίο με πρασινάδες και λαγκάδια.

Cannot Open File.

Από τη σύγχυση που δε μπορώ να φτιάξω το πρόβλημα (τι σόι software engineer είμαι;;;) ξυπνάω.

Αυτή ήταν ξαπλωμένη δίπλα μου. Την αγκάλιασα και άφησα το όνειρο πίσω μου. Ίσως άνοιγα ένα bug report αργότερα γι'αυτό το θέμα. Σίγουρα το θέμα χρήζει εξέτασης.

Γιατρέ; Έχω ελπίδες;